Dzieci Sekty recenzja

Minął już ładny czas od mojego ostatniego spotkania z pisarką. Po lekturę zasięgnęłam tuż po premierze pierwszego tomu. Zachwycona pomysłem i doskonałą znajomością tematu przez autorkę (Lindstein również była w sekcie), skusiłam się by wejść w ten brudny świat. O ile pierwsza część mi się średnio podobała, tak druga, o dziwo!, pozytywnie mnie zaskoczyła. Przyszła kolej na ostatnią część zamykającą trylogię Wysypy Mgieł.

Historię poznajemy z trzech perspektyw: Sofii, Julii i Thora, jednak to ten ostatni najbardziej skupił moją uwagę. Jego opowieść była ciężką przeprawą udręczonego dziecka, by poznać swojego ojca – potwora. To właśnie zapiski Thora najbardziej mi się podobały.
Już na wstępie przypomniałam sobie o wszystkich wkurzających cechach charakteru bohaterki: naiwna, jasne, że tak! Pewna siebie – to na pewno! Mogłabym wymieniać tak jakiś czas, ale pojawiła się nowa bohaterka, która przebiła głupotę Sofii (tutaj poproszę o werble): Julia, jej córeczka. Infantylna, irytująca, zwyczajnie głupia dziewucha bez empatii!

Ciężko mi ocenić tę książkę jednoznacznie. Pierwsza część ciągnęła się jak flaki z olejem, później było już nieco lepiej. Jednak mam wrażenie, że autorka trochę się powtarzała, jakby sama nie miała pomysłu na rozwinięcie. Zakończenie, jak na ostatnią część – również bez szału.