Układanka recenzja

Muszę przyznać na początku, że miałam nieco problemu z połapaniem się w relacjach między bohaterami. Trochę autorka namotała a może po prostu ma taki styl. Zdecydowałam się na tę książkę, gdyż to pierwszy tom serii " Andrea Oliver" a ja mam z biblioteki tom drugi, więc chciałam zacząć od początku.
Sam tytuł książki "Układanka", już nam wskazuje, że to będzie skomplikowane. A dochodzenie do ułożenia całości to żmudny proces, ale wart uwagi.

Andrea wybrała się z matką do restauracji aby świętować swoje urodziny. Jej matka Laura jest logopedą, po przebytej chorobie nowotworowej doszła szybko do siebie. Zapowiadało się dość miłe spotkanie, lecz gdy podeszła do ich stolika jakaś osoba dziękująca matce za pomoc, znudzona Andrea odeszła od stolika i usiadła przy barze. Z zaskoczeniem zauważyła, że ktoś strzela do kobiet przebywających obok ich stolika...
Panika udziela się wszystkim znajdującym się w lokalu, lecz jej matka, o dziwo, zachowała zimną krew i bez zbytniego wahania poradziła sobie z napastnikiem. Andrea jest tak zszokowana, że wpadła w stupor i nie może się nawet odezwać. Zastanawia się nad tym, jakim cudem jej spokojna matka potrafiła tak obezwładnić mężczyznę z bronią i jeszcze go zabić. Czy naprawdę jej matka to zrobiła?
Lecz później nie było już nawet chwili na zastanowienie się nad tym. Laura wymogła na córce, żeby nie rozmawiała z policją dopóki nie skontaktuje się ze swoim byłym mężem (ojczymem Andrei), sama również odmawia zeznań. W domu daje córce wskazówki, żeby natychmiast zniknęła. Zszokowana jeszcze bardziej Andrea zastanawia się nad tym, kim naprawdę jest jej matka. Skąd wzięła się nagle jej siła i determinacja, lecz jest przerażona tym wszystkim i obiecuje matce, że spełni jej prośbę i wyrusza zgodnie z jej wskazówkami.
Im dalej jest od domu tym jest coraz bardziej zdezorientowana, gdyż zaczyna iść śladami swojej matki, która tak naprawdę nie jest tą osobą, za którą się podawała przez tyle lat. Okazało się, że Andrea nie wie nic o swojej matce, to jakby zupełnie ktoś obcy wyglądający tak jak jej matka...
Jednak dlatego, że miała dobre dzieciństwo i młodość i była zżyta z Laurą, to powoli zastanawia się, że przecież matka zawsze chciała dla niej dobrze.

Im dalej w książkę tym coraz więcej dowiadujemy się o Laurze i przyczynach jej początkowo dla nas dziwnego zachowania.
Chociaż chwilami zbyt bardzo irytowało mnie zachowanie głównych bohaterek, to sam pomysł jest dość ciekawy a fabuła wciągająca.
W zasadzie wolę mniej skomplikowane intrygi, bardziej może przejrzyste. Jednak dobrze mi się czytało i zastanawiam się co okaże się w drugiej części.
Za kilka dni okaże się, bo zabieram się wkrótce za lekturę tytułu "Zapomniana dziewczyna".