Hiszpański dublon recenzja

Tomasz Kowalski już niejednokrotnie zaskoczył mnie swoimi narracjami, sięgnięcie po kolejną książkę było więc dla mnie oczywistością. Właśnie ukazał się „Hiszpański dublon”, na pierwszy rzut oka mroczny, ponury, a jednocześnie tajemniczy i pociągający. Lektura to szalenie zróżnicowana, bo najkrócej trzeba byłoby ją określić powieścią filozoficzną z elementami horroru. Choć z tym ostatnim nie mam wiele do czynienia, tutaj okazał się nastrojowy i sugestywny. Jednak ja nadal nie za bardzo lubię się bać.

Treścią tej książki są rozważania o tym, czy istnieją okoliczności usprawiedliwiające prawo do zabijania drugiego człowieka. W brawurowej fabule autor zmieścił mnóstwo pytań dotyczących tej kwestii, a także natury człowieka. Czy przed zabijaniem powstrzymuje nas tylko groźba kary? Czy istnieje kategoria zabójstwa pożytecznego, którego skutki przynoszą korzyści? Czy skrócenie cierpienia osoby chorej należy do tej kategorii? Czy wreszcie zabójstwo w obronie własnej jest bardziej usprawiedliwione i stawia nas w innych świetle, niż zwykłego zbrodniarza? Czy czerpanie korzyści z unicestwienia innych jest naganne, a uwalnianie od cierpienia już nie?

Inną kwestią, nad którą zastanawia się autor, są moralne uwarunkowania kanibalizmu. Wśród tych wszystkich wielkich pytań przewijają się mniejsze, o lżejszej wadze zagadnienia filozoficzne, nad którymi zwykle nie pochylamy się w naszej codzienności, a warto byłoby poświęcić im chwilę.

Poza tymi rozważaniami, Tomasz Kowalski stworzył całkiem wciągającą i emocjonującą historię pełną duchów, nadprzyrodzonych, diabelskich mocy ukierunkowanych na zniszczenie człowieka, który poddany ich wpływom sam staje się moralnie wątpliwym. Właściwie mamy tu do czynienia z trzema wątkami, połączonymi motywem hiszpańskich dublonów i tajemniczego ich właściciela. Momentami jest naprawdę strasznie, jednak autor sprawnie rozładowuje napięcie sporą dawka czarnego humoru i umiejętnym nadawaniem zmiennego tempa wydarzeniom. Z wdziękiem i naturalnością wplata komentarze do obecnej sytuacji politycznej w Polsce i w końcu wyjaśnia, kto tak naprawdę stoi za katastrofą smoleńską. Wylicza absurdy odradzającego się w kraju nacjonalizmu, antysemityzmu i neofaszyzmu.

Dajcie się zaskoczyć tą fabułą. Pozornie niezwiązane ze sobą elementy: chiński satelita, siedemnastowieczna dżuma, złote dublony, odradzające się ruchy narodowe autor splata w narracyjnie lekką, a jednak niegłupią opowieść. Do tego dochodzi specyficzne poczucie humoru, które mnie obezwładnia.

Mały prztyczek należy się jedynie redakcji, która nie wychwyciła wszystkich literówek i błędów językowych. Tym niemniej szczerze polecam tę książkę i usilnie nalegam, abyście nie przeoczyli jej w natłoku tylko pozornie ciekawszej oferty.