Recenzja książki Tylko nie on

Nadszedł w końcu dzień, w którym bez żadnych sentymentów możecie nazwać mnie hipokrytką. Dlaczego? Wystarczy popatrzeć na okładkę książki. Jak tylko widzę u innych książkę z gołą klatą moja odpowiedź jest jednoznaczna – nie sięgnę po tę pozycję. W sumie dobrze, że stawiam sprawę jasno, do czasu, kiedy tego typu lektura znajduje się u mnie. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, więc nie krępujcie się mnie objechać.
Z twórczością pani Fox miałam już do czynienia przy okazji tytułu Ten, którego pragnę. Książka nie była zła, ale nie sprostała moim wymaganiom. Jak skończyło się to w tym przypadku?
Cameron i Elijah znając się od dzieciństwa, podkochiwali się w sobie. Ona wywodziła się z bogatego domu, on natomiast był synem gosposi, która dbała o posiadłość Jamesów. Wraz z okresem dorastania dzielące ich różnice i ukrywanie swoich uczuć względem siebie doprowadziło do tego, że zaczęli się wzajemnie nie znosić, oddalając się od siebie.
Podczas wybuchu pandemii kobieta wyjeżdża z Nowego Yorku do górskiej willi, by tam zdalnie dokończyć ostatni semestr studiów. Kiedy zjawia się na miejscu, okazuje się, że na spędzenie czasu w tym miejscu zdecydował się również jej przyjaciel z dzieciństwa. Czy wspólne spędzenie czasu i strach przed chorobą zbliży ich do siebie ponownie? Czy mimo różnic jakie ich dzielą spróbują zbudować związek?
Pomysł na fabułę nie był zły. Temat jak najbardziej na czasie, trzeba wykorzystać póki jeszcze trwa. Problem w tym, że tego pomysłu starczyłoby na 100 góra 150 stron, więc chcąc nie chcąc trzeba było trochę pokombinować. Książka zdenerwowała mnie w dwóch aspektach. Po pierwsze wątek, na którym nie wiedziałam się czy mam płakać czy się śmiać. Zarówno dziewczyna jak i chłopak zachorowali. Przechodzili wirusa dość poważnie. Dziewczyna mimo bogactwa podkreślanego na każdym kroku i brata w szpitalu nie mogła spowodować, by ich hospitalizacja przebiegała pod czujnym okiem specjalistów. Dobra niech im będzie. Ale żeby akcja jakoś tam się kręciła musi nastąpić wielkie bum. Para wyzdrowiała, wybrała się na zakupy i podczas tego wypadu Elijah zostaje postrzelony. Taaa. Prawie jak na dzikim zachodzie, a emocje jak na grzybobraniu. Drugim aspektem jest okładka. Co ona ma sobą reprezentować? Facet stoi z gołą klatą i się gapi w dal. Co ma to wspólnego z fabułą? Gdybyście zobaczyli zagraniczną okładkę – oświetlony dom stojący w górach. Mogło być tak przyjemnie, a wyszło tandetnie. Czy ktoś wyjaśni mi fenomen polskich okładek z klatami, które nijak mają się do zagranicznych wydań? Ode mnie 4/10.