Psy gończe recenzja

Zdarzają się różne kryminały, jedne lepsze, drugie gorsze, zdarzają się jednak i takie, które potrafią wciągnąć czytelnika i zabrać mu kilka godzin z życia. Do takich książek należą „Psy gończe” autorstwa Jørna Liera Horsta, norweskiego pisarza i dramaturga, byłego szefa Okręgu Policji Vestfold, który w niesamowity sposób wykorzystał swoje doświadczenie i wiedzę do stworzenia serii o Williamie Wistingu. A co czeka nas w 8 tomie przygód śledczego z Larviku?

Media wietrzą sensację. Szanowany stróż prawa jest podejrzany o sfabrykowanie dowodów w sprawie brutalnego morderstwa Cecilli Linde z przed 17 lat, okazuje się, bowiem, że dowody na podstawie, których skazano sprawcę zostały sfałszowane. Teraz Wisting musi jak najszybciej dowieść swojej niewinności i dowiedzieć się, który z jego współpracowników sfabrykował materiał dowodowy. Zawsze, jednak może liczyć na swoją córkę Line, reporterkę lokalnej gazety, która pragnąc pomóc ojcu rozpoczyna własne śledztwo.

Fabuła „Psów gończych” to niesamowicie, złożona konstrukcja. Wiele wątków, splata się w spójną, ale i dopracowaną pod każdym względem całość. Akcja jest wartka i wciągająca, gdy zaczęłam czytać, z trudem mogłam zmusić się do choć krótkiej przerwy. Książkę czyta się niesamowicie szybko, a z każdą kolejną stroną z coraz większym zapałem śledzimy losy bohaterów. Horst w niesamowity sposób buduje napięcie, dawkuje je nam stopiwo z każdym rozdziałem zwiększając naszą ciekawość.

Horst jak zauważyłam przy lekturze drugiej jego książki, nie lubi długich wstępów, gdyż już na samym początku wciąga nas w wir wydarzeń. W książce mamy rozdziały, podczas których śledzimy poczynania Wistinga, ale i jego córki Line. Każde z nich prowadzi własne śledztwo. Wisting policyjne, które ma na celu oczyszczenie go z zarzutów, natomiast Line dziennikarskie związane z tajemniczym morderstwem. Dwie różne sprawy, które z pozoru nie mają ze sobą nic wspólnego, jak można przypuszczać prędzej, czy później natrafią na punkt wspólny.

Nie mogę inaczej opisać tej książki jednym słowem, niż niesamowita. Śmiem twierdzić, że jest nawet lepsza od czytanego przeze mnie wcześniej „Jaskiniowca”. Ta książka pochłonęła mnie, nie pozwoliła oderwać się od niej choćby na chwilę, czytałam ją z zapartym tchem, śledząc dalsze losy bohaterów i towarzysząc im podczas rozwiązywania głośnej sprawy sprzed lat. „Psy gończe” są 8 w kolei tomem o przygodach komisarza Williama Wistinga i nie mogę się doczekać aż w Polsce zostaną wydane inne jego książki.