Rój recenzja

bajkowym smutkiem ukołysana
moja dusza
w romską opowieść zasłuchana
tak że serce się wzrusza

pod materiałem w kwiaty schowana
dziewczynka mała
i gdzieś tam spódnica zaczarowana
i czyjaś dusza zadrżała

na wnętrzu dłoni słoneczko rysowane
by dziecięce serce nie płakało
w jej umyśle na zawsze niezapomniane
by o matczynej obecności pamiętało

tam na torach zostało cierpienie
duszę pokrył smutku żal
tam o Karmence brzmi wspomnienie
może to ona wciąż patrzy w dal

tak jak wosk ma kolor złota
choć w ulu ciemność niezmierzona
tak w słabości się człowiek miota
a w roju pszczół nadzieja i ochrona

Kroczę ścieżką romskiej opowieści. Słyszę jej szept. On dociera do mnie mocno. Intensywnie. Wyraźnie. Zanurzam się w jego otchłani. Doświadczam tę bajkę. Chłonę. Chwytam ją mocno. Dla siebie. Dla niej. Dla Karmenki. Dla tej dziewczynki. Schowanej pod spódnicą w kwiaty. Słyszącej obietnicę o żółtych landrynkach. I latającej spódnicy. Wyciskam ten smutek. Poruszenie. I łzy za tą małą romską dziewczynką.

Bajka Zouszki to punkt wyjścia. Do nich. Do tych ludzi. Do ich splątanych dróg. Do tego, co przeżyli. Co noszą w swoich duszach każdego dnia. Ktoś umarł kiedyś. Ktoś umiera teraz. Ci, którzy zostają, zmierzyć się muszą przeszłością. I z jej krzykiem o sprawiedliwość. Bo niezawinione ostatnie tchnienie dopomina się o prawdę. Konsekwencje. I o karę. Kiedy czas nadejdzie, ona się dopełni.

Pokruszeni. Pochłonięci. Poturbowani. Roztrzaskani. Rozdarci przeszłością. Przepełnieni tamtymi chwilami. Ludzie.
Tu smutek pierwsze skrzypce gra. I ból. I piękno ludzkiego mroku.

W jej sercu tysiące pszczół. Na małej rączce z drzewa słońca gałązka. We włosach siwe pasmo. W starszym człowieku determinacja i rozpadlina żalu. Wiele tutaj emocji trudnych. Ale pięknych. Tak bardzo pięknych.

Serca dygot.
Żalu ukłucie.
Drżenie duszy.
Jak trzepot pszczelich skrzydełek.
Smagnięcia poruszenia.
Muśnięcia wzruszenia.
Jak widok nadziei światełek.

„ Nie sposób przecież żyć, gdy się choruje na umieranie ”.

Ogromnie polecam.