Złoty pył recenzja

"Złoty pył" to wznowienie książki Jakuba Szamałka, która w pierwszym i drugim wydaniu miała tytuł, "Kiedy Atena odwraca wzrok". Czytałam tę książkę już w pierwszym jej wydaniu w okolicach jej premiery. Wówczas historia snuta przez autora wydawała mi się czymś fascynującym i oryginalnym, albowiem dostałam do ręki kryminał osadzony w starożytnej Grecji.

Historia kryminalna zawarta w książce jest tylko pretekstem do opowiedzenia o życiu starożytnych Greków - ich zwyczajach, tym jak funkcjonowali podczas wojny czy też co jedli, itp. Jednak zacznijmy od początku...

Autor zabiera nas w historyczną podróż do Aten u schyłku lata 430 p. n. e. Miasto oblegają wojska Spartan, a Leochares (tajny agent w służbie greckiej demokracji i spec od spraw niemożliwych) musi stawić czoła niebezpiecznej siatce szpiegowskiej oraz groźbie zniszczenia miasta od środka. Natomiast Perykles - najważniejszy z ateńskich polityków oraz pracodawca naszego głównego bohatera, mierzy się ze swoimi ambicjami i pokusą zdobycia jeszcze większej władzy.

Tymczasem Leochares musi uporać się również z własnymi problemami. Jego problemy małżeńskie nie chcą się same rozwiązać i jego związek, aż trzeszczy w szwach od kłótni. Natomiast niewolnik naszego głównego bohatera miesza mu w głowie i robi wszystko, aby zdobyć jego uczucie.

~*~

Jak już wspomniałam na początku czytałam tę książkę pod innym tytułem. Wtedy mi się podobała i dość wysoko oceniłam ją na Lubimy Czytać. Jednak po wielu latach i masie przeczytanych książek okazało się, że "Złoty pył" nie wypada już tak dobrze jak przy pierwszym czytaniu.

Jednak może zacznijmy od tej dobrej strony. W powyższej książce autor świetnie zbudował świat, w którym toczy się akcja. Wydaje się on tym bardziej wiarygodny, ze względu na to, że pan Szamałek skończył archeologię na prestiżowej uczelni. Myślę, że to jak autor przedstawił realia życia w starożytnej Grecji oraz to jak mogli funkcjonować i myśleć ówcześnie żyjący ludzie jest dość wiarygodną wersją tego jak mogło być naprawdę. Także muszę przyznać, że ten aspekt historii zawartej w "Złotym pyle" jest jak najbardziej na plus.

Jednak zagadka kryminalna oraz relacje pomiędzy poszczególnymi bohaterami przy rereadingu powyższej książki wydały mi się bardzo nijakie i mdłe. Leochares zupełnie zagubiony ciągle snuje się po Atenach i jest zdziwiony każdą kolejną zbrodnią czy morderstwem - a podobno jest specem do spraw niemożliwych. Poza tym sposób w jaki został poprowadzony wątek małżeństwa głównego bohatera wydał mi się dość mocno naciągany - tak samo jak relacja z niewolnikiem, z którym Leochares bardzo się zżył. Tym razem to jak autor prowadził fabułę wydawało mi się dość nudne - miałam wrażenie, że razem z bohaterem kręcę się w kółko. W dodatku akcja i fabuła były dla mnie podczas ponownego czytania tej książki po prostu mnie nudziły. Przez powyższe elementy porzuciłam tą lekturę po mniej więcej 1/3 przeczytanego tekstu.

"Złoty pył" to dla mnie książka wobec której mam mieszane uczucia. Z jednej strony mam do niej ogromny sentyment. Natomiast z drugiej strony podczas drugiego czytania bardzo się znudziłam lekturą. Jak widzicie powyższa powieść to kolejna moja nieudana próba wyjścia poza swoją literacką bańkę, dlatego pewnie przez najbliższy czas nawet nie będę próbowała z niej wyjść. Tym bardziej, że nastał w moim życiu czas, gdy mam bardzo mało czasu wolnego i muszę nim rozsądnie gospodarować.