Serce tak białe recenzja

O prozie Javiera Maríasa słyszałem już wiele entuzjastycznych opinii, postanowiłem się więc przekonać czy i mnie się spodoba, no więc nie bardzo, moje wrażenia poniżej.

Lubię wyrobić sobie zdanie o książce na podstawie pierwszego zdania, ta zaczyna się tak: „Nie chciałem wiedzieć, ale dowiedziałem się, że jedna z dziewczynek, kiedy już nie była dziewczynką i niedawno wróciła z podróży poślubnej, udała się do łazienki, stanęła przed lustrem, rozpięła bluzkę, zdjęła stanik, odszukała serce i przyłożyła do piersi lufę pistoletu należącego do jej ojca, który z częścią rodziny i z trójką gości siedział w jadalni.” No, powaliło mnie to pierwsze zdanie... Potem styl jest równie olśniewający, zdania na pół strony, ale czyta się to świetnie. Duża w tym zasługa naszego wybitnego tłumacza, Carlosa Marrodana Casasa.

Niestety, z treścią jest gorzej. Autor wchodzi zbyt głęboko w szczegóły, pewne momenty ze swego życia opisując na wielu stronach. Charakterystyczny jest tu rozdział, w którym pewna kobieta w Hawanie obserwując bohatera stojącego na balkonie hotelu, bierze go za kogoś innego i wykrzykuje różne rzeczy. W sumie błaha sytuacja, a w książce mamy wielostronicowy, szczegółowy opis tego zdarzenia, do najmniejszego detalu. W tym sensie proza Maríasa pewnie przypomina Prousta (piszę 'pewnie' bo Prousta nie czytałem), a dla mnie bardziej Knausgårda, który też nurza się w szczegółach życia. Z tym że Knausgård ciekawi, a Marías nudzi: filozofuje, rozdziela włos na czworo, napawa się stylem, ale to szczególarstwo nie przybliża istoty rzeczy, raczej oddala, jakby się przez mikroskop patrzyło na kwiat, i umykało jego piękno i zapach. Jakoś to do mnie zupełnie nie przemawia, nudzi potężnie, chociaż mogę zrozumieć czytelników, dla których ta proza jest wielka.

Najpierw słuchałem audiobooka w dobrym wykonaniu Jacka Kissa, ale słuchało się ciężko, więc przerzuciłem się na e-booka, ale dalej czytało mi się z dużym trudem, patrz wyżej. Odłożyłem książkę, nie doczytawszy nawet połowy.

Może i Marías wielkim pisarzem jest, ale nie dla mnie...