Ruchome święto recenzja

Ernest Hemingway "Ruchome święto", przełożył Miłosz Biedrzycki,

Nie umiem czytać opowiadań. Jestem czytelniczką rozpędzoną, a krótkie formy wymagają szczególnego skupienia się na opisywanych przez autora postaciach, zdarzeniach, precyzyjnie skreślonych zdaniach czy wreszcie bywającej strzałem w dziesiątkę puencie. Nie ma w nich miejsca na wodzenie czytelnika za nos, bo ten natychmiast to wychwyci. A jednak tym razem z wielką rozkoszą dałam się ponieść hemingwayowskiemu snuciu opowieści.

Trochę za przyczyną niezwykle precyzyjnie uchwyconemu paryskiemu klimatowi lat dwudziestych ubiegłego wieku, również dzięki możliwości spojrzenia oczami młodego, początkującego pisarza na egzystencję paryskiej bohemy czy wreszcie z uwagi na jego rozważania nad swoim warsztatem pisarskim, udałam się na wędrówkę ku przeszłości, w wypełnioną migawkami z życia, wspomnieniową podróż autora.

Zawieszony pomiędzy pracą a rodziną Hemingway wydaje sie być niezwykle konsekwentny w swoim twórczym postanowieniu. I nawet gdy zdarzają sie mu chwile zwątpienia, a na życie zaczyna brakować pieniędzy, niezmordowanie dąży do obranego przez siebie pisarskiego celu. I chociaż Hemingway jeszcze tego nie okazuje, wiemy już, w jaki sposób to się kiedyś skończy.

Paryż. Miasto pisarzy, poetów, malarzy. Artystów wielkich, ale też przymierających głodem. Miejsce, w którym można było spełnić swoje marzenia albo umrzeć w zapomnieniu. Przestrzeń idealna dla ciężkiej pracy, radosnej zabawy i pojawiających sie na każdym kroku pokus. Środowisko rozkwitających przyjaźni, ale również rywalizacji i zauważalnych antagonizmów. Grono, w którym skupiło się stracone pokolenie. W opowiadanich dużo miejsca poświęca Hemingway osobom, które pojawiły się w jego życiu. Romantycznej relacji z pierwszą żoną Hadley, synowi Bumpiemu, prowadzącej otwarty dla wszystkich dom Gertrudzie Stein, zmagającemu się z problemami osobistymi Francisowi Scottowi Fitzgeraldowi czy Ezrze Poundowi oraz wielu innym.

Gdyby nie oddane w 1956 roku właścicielowi przez paryski hotel Ritz, w którym wielokrotnie zatrzymywał się Ernest Hemingway, dwa kufry pełne książek, notatek i maszynopisów z lat dwudziestych, być może autor nigdy nie pomyślałby o przystąpieniu do pracy nad "Szkicami paryskimi", bo taki tytuł roboczy miała wówczas rozpoczety przez niego wspomnieniowy zbiór. Gdyby nie nagła śmierć Hemingwaya być może ujrzelibyśmy ostateczny, układający się w jego głowie autobiograficzny kształt. Wreszcie, gdyby nie syn i wnuk Hemingwaya, nie powstałoby "Ruchome święto" w dzisiejszej wersji.