W pogoni za nazistą. Tom II recenzja

Drugi tom „W pogoni za nazistą” Joanny Jax to kontynuacja wydarzeń z pierwszej części, a jednocześnie pełna zakrętów droga do pochwycenia Franza Schulzego. Ten sam szybki, czasem zbyt powierzchowny styl, ale dialogi jakby bardziej błyskotliwe. A może przyzwyczaiłam się już do mnogości bohaterów, zorientowałam się kim są naprawdę, a kogo udają.

O ile w pierwszym tomie do żadnej z postaci nie zapałałam czytelniczą miłością, to tutaj Thomas Redgrave wydał mi się najbardziej intrygujący. Jest człowiekiem pełnym ideałów, oddanym sprawie i boleśnie przeżywającym decyzje tych, dla których pracował. Miał już dosyć patrzenia na zrujnowaną Europę, a jeszcze bardziej na to, jak ludzie odpowiedzialni za tę hekatombę pozostawali bezkarni. Mam nadzieję, że zakończenie, jakie napisała autorka w pełni Redgrave’a usatysfakcjonowało – nie tylko odnośnie ściganego nazisty, ale również w sferze osobistej Amerykanina.

Książka Joanny Jax to nie powieść obyczajowa z historią w tle, ale sensacja dla kobiet w scenerii lekko historycznej. Więcej tutaj przepychanek, przebieranek, kamuflaży i chęci ugrania jak najwięcej we własnej sprawie aniżeli historycznych faktów. Czytelnicy, którzy szukają solidnej dawki powieści historycznej, na pewno jej tutaj nie znajdą. Mamy wprawdzie podjęty temat szeroko pojętej sytuacji nazistów po zakończeniu II wojny światowej, ale podany w sposób bardzo lekki.

Postaci, jak już wspominałam przy recenzji pierwszego tomu, są opisane zbyt pobieżnie. W mojej wyobraźni czytelniczej nie mają twarzy, jedynie wspomniany Thomas Redgrave nabiera wyrazistości i im bliżej zakończenia, tym bardziej przypominał mi pewnego amerykańskiego aktora, który zagrał rolę Henry’ego Gandorffa w słynnym „Żądle”.

Sumienie bohaterów odzywa się w zależności od sytuacji i zbyt często pod wpływem emocji, bo ktoś kogoś polubił. Bezwzględność postępowania niektórych z nich w ogóle nie robi wrażenia, a „nawrócenie” Marcusa Wolffa wydaje się być sztuczne. Bardziej to pasuje do sensacji z przymrużeniem oka niż do poważnej tematyki. Mam jednak świadomość, że powieści Joanny Jax to beletrystyka popularna nastawiona na rozrywkę i w tym zakresie dobrze się sprawdza. Jeśli ktoś szuka prawdy historycznej, musi sięgnąć do poważnych opracowań. Literatura piękna może jedynie zachęcać do zgłębienia tematu i należy pamiętać, że jeśli nawiązuje do prawdziwych wydarzeń, to są one ozdobione wyobraźnią autora.