Pakt recenzja

Kryminał Anny Potyry dzieje się kilka lat temu w małej nadmorskiej wiosce niedaleko Wejherowa, ale najpierw mamy cofnięcie się o 20 lat wstecz i samobójstwo maturzystki. A potem, już tu i teraz, sprawę zaginięć młodych ukraińskich kobiet, które z reguły pracują na czarno w gospodarstwach rolnych.

W śledztwo zamieszany jest warszawski policjant Adam Lorenz, a prowadzi je pani prokurator Maria Szafrańska. Skąd warszawski policjant nad morzem? Ano przyjechał na urlop nad Bałtyk i na prośbę pani prokurator został jej doradcą. Według hipotezy Lorenza w okolicy działa seryjny morderca który w ciągu ostatnich dziesiątków lat pozbawił życia wiele kobiet – większość z nich zniknęła bez śladu. Bardzo szybko Lorenz kompletnie przejmuje śledztwo, zupełnie marginalizując lokalnych policjantów, którzy, prawdę mówiąc, prowadzili sprawę mocno opieszale. W rzeczywistości trudno mi sobie wyobrazić takie nieformalne przejęcie śledztwa przez przybysza z Warszawy..

Zawsze w kryminałach szukam ciekawych wątków obyczajowych i społecznych. Tutaj jest interesujący temat wyzysku robotników sezonowych, którzy ciężko tyrają za marną płacę, mieszkają w okropnych warunkach, a pozbawieni są wszelkich praw. Teraz często traktuje się tak u nas Ukraińców, kiedyś my byliśmy takimi pariasami na Zachodzie... Niemniej autorka tylko sygnalizuje ten wątek, ale go nie pogłębia. Inny potencjalnie ciekawy temat dotyczy układów lokalnych, kiedy to ludzie domyślają się, kto popełnił zbrodnię, ale wszyscy milczą, bo sprawcy mają zbyt silne plecy. Niestety ten wątek jest kompletnie puszczony w książce, a szkoda. Zamiast tego dostajemy oklepaną historię romansu, kogo z kim? Nie zdradzę...

Napisane to przyzwoicie, zgodnie z regułami gatunku: na końcu dzielny komisarz Lorenz wykrywa wszystkich sprawców i wraca do pracy do Warszawy. Niestety, rzecz cała mocno się ciągnie. Uważam, że z książki można by śmiało wyrzucić 50% tekstu i wtedy byłoby to świetne dzieło, a tak audiobook dłużył mi się niepomiernie, słuchania nie ułatwiała dosyć nudna, monotonna interpretacja Jacka Draguna. Notabene, nie rozumiem tej ostatnio popularnej mody pisania grubych kryminałów, czyżby autorzy byli płaceni od arkusza?

W sumie niezła rozrywka, ale te dłużyzny...