Paradoks kłamcy recenzja

"Jeśli zawodowy kłamca mówi, że kłamie, to mówi prawdę czy nie?" - skomplikowane, ale z takimi dylematami oprócz bohatera musi zmierzyć się czytelnik, w którego ręce trafi debiut Michała Kuzborskiego. Nie bez kozery przyznam, iż książka debiutem nie pachnie, a wręcz trąci obyciem, językowym wyszlifowaniem, częstą gościną na salonach wśród doświadczonych autorów i historią, która wymaga niemałego skupienia w trakcie czytania będąc jednocześnie czymś zgoła innym, nietypowym.

"Zainteresowania: logika; problemy, których nikt rozwiązywać nie chce. Znajomi: od zawsze Jim Beam i Davidoff. Zawód: zdobyty czy wyuczony? W sumie bez znaczenia. Jestem zawodowym kłamcą" - tajemniczy S., o którym zgodnie z zapowiedzią Michała Kuzborskiego jeszcze usłyszymy, wykonuje dość niecodzienną pracę. Wykorzystując nieco wyższe niż u statystycznego Polaka IQ, dopieszczając myśl ciętą ripostą i główkując tak, jakby szedł w konkury do samego Einsteina bohater ma do ukrycia bombę, której lont już został podpalony. Wrogie przejęcie świetnie prosperującej firmy, łapówki, kumoterstwo, gangster, który z tortu dostatku pragnie zgarnąć kawałek i dla siebie oraz ona - femme fatale o kocich oczach. Autor zgarnął samą śmietankę na jedną niewielkąlłyżeczkę i co ciekawe, absolutnie przy tym nie poszedł w przesadę nadmiaru składników skutecznie budując "korponapięcie" ubarwione ironią na poziomie. Z mojej obserwacji ciężko jest utrzymać balans między dobrym sarkazmem i ciętym dowcipem, unikając jednocześnie sucharów rodem z ust prowadzącego Familiadę, a mimo to Kuzborski wysoko postawił poprzeczkę udowadniając jednocześnie, że autor może nie tylko pisać bawiąc czytelników, lecz również wystawić samemu sobie wizytówkę w oczach odbiorcy, jako mądry i pełen ogłady człowiek.

Podsumowując: cięty język, nienachalne i nieprzesadzone poczucie humoru, zręczny sarkazm i stonowana, idealnie dopasowana do sytuacji ironia - to główne atuty "Paradoksu kłamcy", a może moja opinia to jedno wielkie kłamstwo? Czytelnik musi przekonać się sam.