Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne recenzja

Czułam się trochę jak intruz czytając te historie, jakbym zaglądała przez drzwi coraz to nowych rozdziałów po polskich piekiełek.
Krew wrzała we mnie z oburzenia i niedowierzania, a głowa nie chciała już przyjmować kolejnych historii, szczególnie tych cięższego kalibru.

Nauczeni jesteśmy odwracać oczy i nie widzieć, nie reagować, udawać ślepych i głuchych, a przy okazji niemych...

Paweł P. Reszka obnaża straszne oblicze polskiej rodziny w katolickim kraju.
Bite i upokarzane latami kobiety, żony, matki, córki i siostry terroryzowane przez swoich mężów, partnerów, ojców, a nawet synów.
Sprawcy brutalnych mordów, którzy nie mają sobie nic do zarzucenia, bo to przecież nie była ich wina.
Nastoletnie dzieciobójczyni...
Jako reporter rozmawia z nimi wszystkimi, rozmawia z ich rodzinami, sąsiadami, a nawet z pracownikami instytucji społecznych i policjantami.

Próbuje dociec dlaczego rodzice zagłodzili swoją córkę, zastanawia się, jak to możliwe, że nikt nie zainteresował się bardziej losem głodnego chłopca, ani w rodzinie, ani w sąsiedztwie nie wspominając o szkole, dopóki nie znaleziono go martwego, bo się powiesił. Zachodzi w głowę, dlaczego schorowana para staruszków nie chce przyjąć od nikogo pomocy, dlaczego siedzą zamknięci w mieszkaniu i na co czekają, czy na śmierć?

Wspomina też swój pierwszy duży reportaż o przemocy i historię rodziny z Czerniejowa, którą większość z was kojarzy zapewne z telewizji.
Z pozoru zwyczajna rodzina z czwórką dzieci, a tu pewnego dnia okazuje się, że w piwnicy, w plastikowej beczce ukrytych było jeszcze pięcioro.
"Kiedyś dzieci wyciągnęły ją, chciały umyć, przewróciły, wtedy wypadło z niej pięć ciał".
Ale za tą historią kryje się bezradna maltretowana kobieta, bita, upadlana i namawiana do złego. To ona miała zadbać, by nie było więcej dzieci. I zadbała...
Tak winna! Ale winien i on! Kara? Ona 25 lat, on zaledwie 8...

Takich i innych historii znajdziecie tu wiele. Jedne będą przerażać i nie będziecie mogli powstrzymać łez, inne z pozoru tylko lżejsze i tak pozostawią i nas, tak jak Autora, z poczuciem bezradności. Każda z nich zostawi w nas ślad, jakby wypalony na duszy, ale może dzięki temu szerzej otworzymy oczy i nie będziemy udawać, że czegoś nie ma, gdy słychać krzyk.

Paweł P. Reszka pisze wprost i oszczędnie, bez moralizowania, bez oceniania, często przeczytacie cytowane słowa osób, z którymi rozmawiał. Pisze tak, że czuć niesamowitą wrażliwość i współczucie, które spowodowały, że Ci wszyscy ludzie chcieli z nim rozmawiać i opowiedzieć swoje historie, i może dlatego ich zakończenia tak mocno wgryzają się w głowę i nie chcą z niej wyjść.

Tak sobie myślę, że ten zbiór reportaży obnaża fałszywe mniemanie Polaków o tym, że żyjemy w XXI wieku. Stereotypy, patriarchat, tematy tabu, to wszystko wciąż jest i wpływa na losy kobiet, mężczyzn i niewinnych dzieci...