450 stron recenzja

450 stron to liczba magiczna. Tyle stron powinna mieć książka, żeby czytało się ją bez znudzenia. Ni mniej, ni więcej, a właśnie 450. Tego trzyma się Wiktoria Moreau, królowa kryminału, która po ukazaniu się jej pierwszej powieści pt. „Skóra” rozpoczęła oszałamiającą karierę. Pisze dużo i dobrze, do momentu, kiedy tuż przed premierą jej najnowszej książki „Na dnie” zostaje pozwana przez koncern farmaceutyczny o zniesławienie. Jak do tego doszło, skoro książka jeszcze nie ukazała się w sprzedaży? 

W tym samym czasie inny znany pisarz, Lars Washington, publikuje swoją nową powieść, która nie tylko bardzo przypomina tę, która wyszła spod pióra Wiktorii, ale ma jeszcze większy wydźwięk. Ktoś bowiem morduje ludzi, a pomysły czerpie właśnie z jego książki. Akcja zostaje odwzorowana w rzeczywistości. Wiktoria stara się rozwiązać zagadkę powstania obu książek i morderstw też, oczywiście. Policja również prowadzi własne śledztwo.

Na podstawie debiutanckiej powieści Wiktorii ma zostać nakręcony film. O główną rolę stara się młody, przystojny aktor, ulubieniec kobiet. Wiktoria i McKenzie spotykają się, iskrzy, pomimo różnicy wieku (ona jest o 10 lat starsza), postanawiają dać sobie szansę.
To tak w skrócie o treści książki.

Teraz o warsztacie. To mogłaby być całkiem niezła lektura, gdyby nie wspomniany właśnie warsztat. Tego po prostu brak. 
„…wtedy Wiktoria zaczęła pisać. Nie wiadomo skąd, nie wiadomo dlaczego, po co i dla kogo. Prawdopodobnie z nudów”. To jeden z przykładów warsztatu pisarskiego Pani Patrycji, która też chyba pisze nie wiadomo dlaczego.
Będę bezlitosna i dodam jeszcze jeden cytat: „Stali na środku kuchni i przekrzykiwali się nawzajem głośnym, cudownym rżeniem, takim, od którego boli brzuch i raduje się serce”. 

I jeszcze coś „…jeżeli już ktoś znajdzie się w celi, to wiadomo, że mu tam zimno. Skąd wiadomo? Nie wiadomo, ale taka jest prawda”. 

Do tego dochodzi irytacja główną bohaterką, a także panią inspektor policji, która zatrzymuje mordercę w szpilkach i szczuje podwładnych i podejrzanych ogromnym dekoltem i zgrabną pupą. Śledztwa tu właściwie nie ma, od czasu do czasu mamy tylko jakąś wzmiankę o szczującej swoim ciałem pani inspektor i tyle. 

450 stron to nie jest kryminał, to książka obyczajowa z wątkiem kryminalnym, potraktowanym bardzo po macoszemu zresztą. Obyczajowo też nie wypadło najlepiej. Sztuczna relacja, bohaterowie bez wyrazu. Bardzo mi przykro to pisać, ta książka nie wywołała we mnie żadnych emocji, poza irytację. 

Za możliwość lektury bardzo dziękuję autorce Patrycji Gryciuk oraz Iwonie Niezgodzie, organizatorce akcji promocyjnej.