Recenzja książki Ja, ocalona

"Oto koń trupo blady a imię siedzącego na nim Śmierć, i Otchłań mu towarzyszyła."⁣
⁣
Mija dziesięć lat od dnia gdy Wiktoria opuściła Tartar, lecz wciąż jest potępiona. Dzięki napięciu zasad przez Gabriela i Szatana nie musi tam wracać, ale on wciąż w niej tkwi.⁣
Przez te dziesięć lat sporo się zmieniło.⁣
Wiktoria nie jest już w związku z Belethem (ten ją zdradził) i mieszka w Niebie. Nuda.⁣ Chodzi mi oczywiście o Niebo...
Prowadzi szkolenie przyszłych Anielic, taki Top Angel.
Na horyzoncie pojawia się też piekielnie przystojny Anioł Uzjel i Wiktoria wykorzystuje go by zapomnieć o Belethcie, ale i by wzbudzić w nim zazdrość.⁣
Azjel te lata spędził w więzieniu i właśnie udaje mu się wyjść na wolność, ale jak to bywa z tym Diabłem, nie potrafi trzymać się z dala od kłopotów. Daje się namówić Lucyferowi na Apokalipsę i zostaje jednym z czterech Jeźdźców Apokalipsy.
Wiktoria, która jest jego "kuratorem" zgłasza się i zostaje... Otchłanią.⁣
⁣
Jak myślicie, które z Diabłów będą pozostałymi Jeźdźcami?⁣
Mamy dwie frakcje, jedni chcą Apokalipsy, inni chcą się wtrącić i pokrzyżować te plany by uratować ludzkość.⁣

Mam sentyment do tej serii i cieszę się, że Autorka zdecydowała się na dopisanie kontynuacji.⁣
Jak i przy poprzednich częściach, tak i tu bawiłam się świetnie i choć część dialogów bywa taka, jakby Wiktoria nie dorosła, to jednak może jest to zabieg celowy, szczególnie, że seria dedykowana jest bardziej dla młodzieży.
Tak jak i poprzednie części historia jest opisana z perspektywy Wiktorii, która oprócz tego, że ma dar by pakować się w kłopoty, to ponownie nie zawsze wie czego chce jeżeli chodzi o kwestię uczuć. Czuć, że tęskni za Belethem, ale przewrotnie "maca się" z Uzjelem...
Jest nawiązanie do Biblii i Apokalipsy, w końcu areną jest Niebo i Piekło.⁣ Te elementy są bardzo ciekawe i są moimi ulubionymi. Autorka bardzo fajnie rozwija te wątki łącząc ze sobą ciekawie różne też istoty.
Czyta się lekko i przyjemnie 🙂 Jeżeli ktoś lubi ten gatunek, to będzie zadowolony 🙂⁣