Czarny żałobnik recenzja

"Nie ma zbrodni doskonałych, są tylko wolno myślący śledczy".

Debiut Mai Opiłki mile mnie zaskoczył. Za uroczą okładką skrywa intrygujące, brutalne i mroczne wnętrze.

Upalna Warszawa i brutalnie okaleczone zwłoki pozostawiane na placach zabaw. Komisarz Adam „Lis” Kruger z zespołem i prokurator Alicją Ostrowską próbują dopaść sprawcę, który przy zwłokach zostawia motyla rusałkę żałobnika.

Książka bardzo trafiła w mój gust, bo jestem zagorzałą fanką wielowątkowych, zamotanych fabuł, w których zagadki mnożą się, zamiast dawać wyjaśnienia. Intryga jest tu skomplikowana i wymyślna, nie poruszamy się liniowo za jednym tylko epizodem, bo autorka co chwilę wręcza nam nowe poszlaki, podrzuca tropy, wskazuje potencjalnych sprawców i zaburza dotychczasowy tok myślenia. W tle toczy się wątek obyczajowy, ale nie jest on dominujący. Postaci są różnorodne i nie zawsze da się je lubić. Adam Kruger to typowy nawrócony twardziel ze skrzywioną przeszłością. Nic zaskakującego, ale go lubię, zwłaszcza tę miększą stronę jego natury. Kreację Ostrej uważam za średnio udaną, jest w jej zachowaniu dużo przesady i sztuczności. Taka zołza na siłę. Relacja Ostra vs. Paula też nie wydaje mi się możliwa do zajścia w realu. Hierarchia służbowa raczej wyklucza zaprezentowany przez Maję model konwersacji pań. Za najlepszą i najbardziej autentyczną uważam kreację Bartka Beresia.

Niestety, są dwie rzeczy, które zaburzały mi odbiór powieści:

– wulgaryzmy – nie jestem jakąś purytanką językową i nie zżymam się na przekleństwa, ale ich użycie w powieści jest doprawdy ogromne. Rozumiem, że środowisko policyjne posługuje się osobliwym żargonem, w którym są i wulgaryzmy, ale czy aż tak? Nie wydaje mi się… W powieści jest to mocno przerysowane i zahacza o skrajności. Bohaterowie ochoczo używają wulgaryzmów, przez co ich wypowiedzi brzmią sztucznie, gdy są na siłę przetykane dwoma, czasem trzema niecenzuralnymi słowami.

– błędy – powieść nie jest od nich wolna, co, w moim odczuciu, bardzo działa na jej niekorzyść, bo zamiast skupiać uwagę na świetnej fabule, kieruje wzrok na językowe kiksy. Kilka przykładów, które wyłapałam: Pula zamiast Paula, Kaczmarzyk zamiast Kaczmarczyk, „z całą pewność” zamiast „z całą pewnością”, Adam Bogusz zamiast Paweł Bogusz, „przycapnęła na rogu kanapy”… chyba „przycupnęła” … czy „zaplanowany plan”. O ile błędy stylistyczne można zrozumieć i potraktować jako nadanie potoczystości i slangowego charakteru wypowiedzi, właściwego dla opisywanych środowisk, tak już błędy składniowe czy gramatyczne są po prostu zaniedbaniem…