Dziewczyna, która patrzyła w słońce recenzja

Michał Tarkowski – autor popularnych horrorów – przeprowadza się do nowo zakupionego mieszkania. Pewnego dnia w jego ręce trafia źle zaadresowana paczka z książkami, którą miała otrzymać autorka bestsellerów. Poirytowany, nie ma innego wyjścia i musi oddać przesyłkę właścicielce.

Zaczęłam czytać tę książkę z neutralnym podejściem. Wiecie, taka pusta głowa na start. I od samego początku coś mi nie grało, Nie umiałam się wkręcić i cały czas miałam wrażenie, że to są jakieś dwie odrębne historie, które łączy Marlena. Teoretycznie książka wydawała się ciekawą, sam pomysł też niczego sobie. Ale to tylko teoria. W praktyce wiało nudą. I jeszcze długi wstęp, bo to, co pisze w opisie dzieje się dopiero po jakiś 130 stronach.

W książce nie brakuje opisów wszystkiego i niczego. Długie opisy kwiatków, tarasu, mieszkań, Torunia, książek… Pewnie miały podziałać na wyobraźnię i owszem działały do pewnego momentu, bo potem stały się nużące. Przyznam się bez bicia, że parę z nich pominęłam. No dobra, wiele z nich pominęłam, ale nie czuję, że coś mnie ominęło i coś straciłam. Poza tym są opisy w stylu: czytelnik jest idiotą i tego nie wie, nie ogarnął, nie przeczytał dwa zdania wyżej np. z balkonem wychodzącym na podwórko. Dialogów jest tutaj mało, przeważają wewnętrzne przemyślenia i zastanawiania się.

Przejdźmy do sedna, czyli relacji bohaterów. Według mnie ona nie miała prawa powstać. Justyna i Michał przez dużą część książki ledwo się kojarzyli, byli częściej oddzielnie niż razem, czytamy o ich osobnym życiu. I nagle na ostatnich 80 stronach rozwinęła się ona w szybkim tempie. Sceny gdzie już byli obok siebie zostały potraktowane po macoszemu. Tak wiecie, niby coś, ale jednak nie. Zabrakło emocji, chemii czy przyciągania. Dla mnie ten związek jest niewytłumaczalny.

Z bohaterami coś nie wyszło. Weźmy na tapetę Michała, który jest taką pokraką życiową. Irytował mnie całą książkę. Jego zachowanie dalekie jest od logiki i zdecydowania. Wielokrotnie powtarza, że pora zmienić nawyki żywieniowe i wziąć się za siebie. A stronę dalej zamawia kaloryczne jedzonko. Człowieku… Jego relacja z matką jest dziwna jak na jego wiek, bo ma lat 40, a nie 5.

Co do Justyny to też średnio przypadła mi do gustu. Nie była zła, ale też nie była dobra. Jakaś taka neutralna, średnia, przezroczysta.

Z racji tego, że to pierwszy tom, więc zakończenie jest zaskakujące, ale bez sensu.

Podsumowując, spodziewałam się czegoś lekkiego i wiosennego, dostałam historię, która mnie nie zachwyciła i bardzo wymęczyła