Sprawiedliwy oprawca recenzja

Stara, dobra Marinina. Bo faktycznie stara, napisana ponad 20 lat temu i dobra, bo autorka była jeszcze w dobrej formie. Oryginalny temat: likwidowanie przeciwników politycznych za pomocą bandy „Kaszpirowskich” (młodzi niech sobie sprawdzą w googlu kto to był). Plus drugi wątek- wymierzanie sprawiedliwości seryjnym zabójcom przez nieuchwytnego mściciela. Realia Rosji lat 90-tych- bieda, łapownictwo, bałagan i bezwład działania milicji i wszechwładne służby specjalne. Powiązania polityczno- mafijno, biznesowe, bezwzględna walka o władzę i pieniądze po upadku ZSRR....Książka ciekawa, dobrze napisana, trup ściele się gęsto, jest akcja i napięcie. Lecz ma jeden minus- zbyt dużo postaci, wśród których się można pogubić. Na dodatek- raz autorka nazywa je po nazwisku, raz po imieniu i otczestwie a raz zdrobnieniami. Rosyjskie nazwiska i zdrobnienia są trudne do zapamiętania nawet dla kogoś, kto się rosyjskiego uczył. Ja szybko zrezygnowałam z rozpoznawania wszystkich postaci (zwłaszcza, ze większość z nich ginie, więc nie było sensu się do nich przywiązywać), skupiłam się tylko na najważniejszych. Dobrze, że mam już kilkanaście książek Marininy za sobą, więc Nastię (też każdy nazywa ją innym zdrobnieniem), jej męża, brata, zwierzchnika i współpracowników identyfikuję bez problemów. Natomiast mój mąż pogubił się nawet w prostszej książce i odmówił czytania tej autorki. Mnie po początkowym zachłyśnięciu się 20 lat temu „egzotycznymi” rosyjskimi kryminałami zaczęła razić pokrętna moralność książek "carycy krymninału". „Sprawiedliwy oprawca” wcale nie jest sprawiedliwy. Ale i tak jest to jedna z najlepszych książek z serii o major Anastazji Kamieńskiej.