Kiedy czasu już dla nas nie będzie recenzja

"Starość się Panu Bogu nie udała".

Często słyszymy to od ludzi starszych, którzy nie mogą pogodzić się z tym, że przestają być samodzielni, że chorują. A czy Wy zastanawialiście się nad tym jak będzie wyglądała Wasza starość? Jak często osoby, które nie posiadają dzieci, słyszą od innych wyświechtane frazesy typu "No kto Ci na starość poda szklankę wody"? A co z tymi, którzy budują wielkie domy, mają gromadkę dzieci i nim się zdążą obejrzeć, ta gromadka wyfruwa z gniazdka i rodzice zostają sami? Kto się nimi zajmie jak będą w potrzebie? Mówi się, że opiekując się swoimi rodzicami na starość, spłacamy swój dług wobec nich. Przecież jak byliśmy dziećmi, to rodzice się nami zajmowali. Tak jest w teorii, a jak wygląda to w praktyce? Co można zrobić ze starszymi, zniedołężniałymi ludźmi? Oddać ich do domu opieki niczym walizki do przechowalni.

"Ciesz się życiem i każdą jego chwilą. Aby nie było za późno na radość czy miłość, kiedy czasu już dla nas nie będzie..."

Poznajcie mieszkańców Domu Spokojnej Starości. Z pozoru wydawać by się mogło, że to banda nieudaczników, która przegrała swoje życie i teraz w samotności czeka na swój koniec. A przecież każdy z nich posiada własną historię, każdy coś przeżył, kogoś kochał i kogoś stracił. Tutaj każdy nowy dzień jest podobny do poprzedniego. Dopiero niespodziewana przesyłka wprowadza mały zamęt w życie pensjonariuszy. Adresat nieznany, a zawartość paczki zadziwia -skrzypce, kołyska i mała trumna. I nagle ni stąd, ni zowąd w Domu Spokojnej Starości pojawia się ktoś nowy. Wreszcie zaczyna się coś dziać...

Biorąc do ręki książkę, która liczy niecałe trzysta stron, byłam pewna, że to lektura na jedno popołudnie. No i się przeliczyłam. Ta książka zmusza do refleksji nad przemijaniem, cierpieniem, samotnością i śmiercią. Cieszymy się życiem, korzystamy z niego, ile tylko się da i na koniec zostajemy zupełnie sami. Niedołężni, nikomu niepotrzebni, zamknięci w ośrodku skazani na samotność. Czy naprawdę tak ma wyglądać nasza starość? Gubi nas pośpiech. Wszędzie w biegu, mamy swoje plany, cele, ambicje. Brakuje nam czasu, żeby zadbać o siebie, a co dopiero poświęcić czas innym. Często jest tak, że dopiero choroba najbliższej osoby uświadamia nam, że z dnia na dzień tej osoby może zabraknąć i co wtedy? Najcenniejszą rzeczą, jaką możemy dać drugiemu człowiekowi, jest czas.

Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Autorce.