Pomruk recenzja

Strzeż się Biesa, bo tam, gdzie źli ludzie tam wkracza on.

Moje pierwsze spotkanie z autorem, choć jego książki grzeją półkę na regale od jakiegoś czasu. “ Pomruk” Michała Śmielaka przeniósł mnie w miejsca, które pamiętam z dzieciństwa i z nostalgią wspominam czas spędzony na bieszczadzkich szlakach.

W świecie biznesu i polityki nie ma miejsca dla słabych. Stanisław S. wpływowy człowiek, po wstrząsających wydarzeniach, w których ginie jego córka ucieka w Bieszczady, by zaszyć się z dala od dotychczasowego życia. Bieszczady przyciągają jak magnes ludzi, którzy chcą się ukryć, zniknąć, uciec przed wymiarem sprawiedliwości i zacząć wszystko od nowa. Stanisław osiada we wsi Pomruk i tam prowadzi skromne, nieskomplikowane życie. Monotonia i schemat trwają tak dwa lata, aż zostają znalezione zwłoki młodej dziewczyny. Świat Staszka najwidoczniej upomniał się o niego, choć mieszkańcy wsi szepczą, że to Bies wrócił do wsi. Licho nie śpi, a zło rozlewa się na okolicę, pochłaniając kolejne ofiary. Zostaje zaburzony rytm dnia, a życie zaczyna się komplikować i sypać jak domek z kart.
Pomruki to przeklęta wieś, w której od dawna pomieszkiwało zło. Na przestrzeni lat działy się tu dziwne rzeczy. Grześ Wieżtyca zamordował siekierą w lesie swoją narzeczoną Hanię. Ojciec i syn Pankowie popełnili samobójstwo w chacie, Zygmuś Jaroszek zaginął w lesie, ciała nie odnaleziono, a brat był świadkiem jego porwania i twierdził, że włochata bestia wciągnęła brata do lasu. Jakie tajemnice skrywają Pomruki? Czy mieszkańcy ukrywają mordercę i dają przyzwolenie dla zła?

Autor zabrał mnie ze sobą do dusznego świata pełnego podań, fantazji, zabobonów, świetnie ukazał małą wioskę na krańcu świata, jakimi są Bieszczady. Kilka chałup i ludzie żyjący swoim spokojnym i statecznym życiem, skromnym i prostym nieakceptujący obcych. Mają swoje rytuały, zakorzeniony w głowach strach przed powrotem złego. Tutaj tajemnice trzymane są za zamkniętymi drzwiami, jak stare trupy pochowane w szafach, plotka staje się prawdą, opowieści wzbudzają pierwotny lęk, wierzy się, że biesy mogą przejąć kontrolę nad człowiekiem i jego rękoma czynić zło. Świetnie wykreowani bohaterowie i zbudowana intryga wykorzystująca wierzenia ludowe sprawiła, że nie mogłam oderwać się od lektury. I utrzymuję stwierdzenie, że nie duchów, zmarłych czy innych mar trzeba się bać, bo zawsze najgorszy i niebezpieczny jest człowiek. Między stronami można wychwycić ton przerażenia naładowany emocjami strachu, lęku i grozy.

Uwielbiam historie, w których główny prym wiodą podania ludowe i legendy, opowieści przekazywane z pokolenia na pokolenie. Dla mnie książka 10/10.