Światło ukryte w mroku recenzja

„Światło ukryte w mroku” to kolejna książka opisująca czasy II wojny światowej, którą miałam możliwość przeczytać. Ponieważ zawsze jest to dla mnie bardzo trudny temat, staram się go sobie dawkować. Jednak zawsze po jakimś czasie wracam do tej tematyki. Z prostego powodu. Aby nigdy nie zapomnieć.

II wojna światowa, Przemyśl. Stefanię Podgórską, główną bohaterkę powieści, zwaną przez bliskich Fusią, poznajemy w 1936, kiedy dwa razy podejmuje próbę opuszczenia rodzinnej wsi i zamieszkania ze starszymi siostrami w Przemyślu. Za drugim razem jej się udaje. Fusia ma wtedy prawie trzynaście lat. Dziewczyna mieszka z siostrami i pracuje w sklepie rodziny Diamantów. Kiedy Stefania ma szesnaście lat, oświadcza jej się syn państwa Diamantów, Izio. Młodzi trzymają swój związek w tajemnicy, ponieważ ona jest katoliczką, a on Żydem. Nadchodzi jednak dzień, kiedy do miasta wkracza armia niemiecka. Diamantowie zostają zesłani do getta. Fusia zostaje w okupowanym mieście z młodszą siostrą, kilkuletnią Helenką, którą musi się zaopiekować. Pewnej nocy dziewczyna słyszy hałas. Okazuje się, że do ich domu przybył Maks Diamant, który ratując się wyskoczył z pociągu wiozącego rodzinę do obozu śmierci. Stefania postanawia ukryć chłopaka na poddaszu. Wkrótce siostry robią to samo z kolejnymi Żydami potrzebującymi pomocy. Narażając własne życie ryzykują, aby ochronić ludzkie istnienia.

„Światło ukryte w mroku” to książka wyjątkowa. Jest oparta na faktach. Autorka przed przystąpieniem do napisania powieści przeprowadziła solidny research. Nie tylko skontaktowała się z synem Stefanii Podgórskiej, Edem i razem z nim odwiedziła miejsca związane z wydarzeniami opisanymi w powieści. Czerpała informacje również z niepublikowanego pamiętnika Stefanii, z pamiętników innych osób, z prac naukowych, a także z udzielonych przez Stefanię i Józefa (Maksa Diamanta) wywiadów. Rozmawiała nie tylko z synem głównej bohaterki, ale też z jej siostrą Heleną, z Dziusią Schillinger i z wieloma innymi osobami. Jestem pod wrażeniem merytorycznego przygotowania Sharon Cameron. Dzięki temu właśnie jej powieść, chociaż tylko inspirowana prawdziwymi wydarzeniami i rzeczywistymi osobami, wydaje się taka prawdziwa. Przedstawia pokaźny kawał historii i ukazuje poświęcenie niezwykłej młodej kobiety. Kobiety, która, aby ocalić trzynaścioro Żydów, nie bała się zaryzykować czegoś dla siebie najcenniejszego. Własnego życia. Historia jej i jej malutkiej siostry zasługuje na to, aby ją zapamiętać. Bardzo się cieszę, że powstała ta powieść. Bo to nie tylko kolejne świadectwo mrocznych czasów, w których przyszło żyć naszym przodkom. To hołd złożony wszystkim bohaterom II wojny światowej, tym, którzy z narażeniem własnego życia chronili życie innych, często obcych sobie osób. Hołd dla ich poświęcenia, odwagi, determinacji, cierpienia.

Książka, chociaż traktuje o trudnych czasach i dotyka bolesnych spraw, jest napisana bardzo przystępnie. Czyta się ją dobrze, mimo że to, o czym przeczytamy na jej kartach, niejednokrotnie nas przerazi i doprowadzi do łez. Powieść, chociaż tylko oparta na faktach, jest tak prawdziwa, że wydaje nam się, że czytamy czyjś bardzo intymny pamiętnik, pokazujący obraz tego koszmarnego czasu. Nadal nie mogę wyjść z podziwu dla postawy tej młodej dziewczyny. Mimo wszechogarniającego strachu podjęła się tak trudnego zadania i każdego dnia trwała w swoim postanowieniu. Bała się, bardzo się bała, ale robiła swoje. Chodziła do pracy, aby wyżywić mieszkających u niej ludzi, sprzedawała co mogła, aby zdobyć żywność i zanieść ją do getta. Zadziwia jej wewnętrzna siła, upór i odwaga. Wzbudza podziw jej dojrzałość i opanowanie. Podobnie Helenka, chociaż mała, była nad wiek dojrzała. Pomagała jak tylko mogła. Świetnie opisała autorka również stan psychiczny i fizyczny stłoczonych na małej powierzchni poddasza ludzi, którym Fusia ratowała życie. To wszystko sprawia, że tę książkę nie tylko się czyta, ją się przeżywa. To jedna z tych powieści, która zostaje z czytelnikiem na dłużej. Tak jak wojna i jej konsekwencje pozostały ze wszystkimi, którzy brali w niej udział. Rany nadal się nie zabliźniły, wspomnienia nie odeszły, wojna się nie skończyła. Polecam przeczytać posłowie od autorki. Znajdziecie tam informacje o tym, jak potoczyły się dalsze losy bohaterów powieści oraz garść prawdziwych fotografii. Pozwolę sobie zacytować krótki fragment z tego właśnie dodatku:

„Światło ukryte w mroku” to wspaniała, pięknie napisana, poruszająca do głębi książka. To nie tylko świadectwo okrutnego okresu w dziejach świata. To przede wszystkim opowieść o cichych bohaterach tej wojny. O których musimy pamiętać. Książka przekroczyła najśmielsze oczekiwania Eda Burzminskiego, syna Stefanii. Moje również. Dlatego bardzo Wam tę książkę polecam!

Recenzja pochodzi z bloga:https://maitiribooks.wordpress.com/2020/08/21/swiatlo-ukryte-w-mroku-sharon-cameron/