Dzieci Nilu. Reporterska podróż przez Afrykę recenzja

Żyjemy w czasach nastawionych na szokowanie i granie na emocjach. Niestety ta swego rodzaju moda nie ominęła też dziennikarzy, bo wiadomo, że najlepiej sprzedaje się cierpienie, bieda i wojna. Przy czym często zapominają oni o zwykłej ludzkiej empatii i sednie opisywanych problemów. Tej pułapki bał się sam Autor, jednak można śmiało powiedzieć, że wyszedł zwycięsko z tej próby . „Dzieci Nilu” to książka napisana bardzo mądrze, z pokorą wobec otaczającego świata i ludzi, a przez to jeszcze lepiej trafiająca do serca czytelnika.

Podróż Xaviera Aldekoi wzdłuż Nilu to opowieść o ludziach (uciskanych i uciskających), o historii, kulturze, ale też o rzece, która obok użytkowego, ma niemal mityczne znaczenie. Czytając „Dzieci Nilu” ma się wrażenie, że prawdziwe życie jest tam, w Afryce – tamtejsza ludność musi codziennie mierzyć się nie tylko z niesprzyjającym klimatem, ale i ciągłymi niepokojami politycznymi, wyzyskiem, a co za tym idzie biedą. Aldekoa pokazuje ludzi, którzy mimo tych wszystkich przeciwności nie poddają się, starają się żyć i odnaleźć w zmieniających się warunkach. Choć niemal wszystkie historie są bardzo poruszające, mi osobiście najbardziej zapadła w pamięć ta o 16-letniej Grace Akon, dziewczynie, której największym marzeniem było uczenie się, a musiała uciekać z ogarniętego wojną Sudanu Południowego.

Ryszard Kapuściński podpowiedział nam, jak odróżnić dobre dziennikarstwo od złego – mianowicie w dobrym dziennikarstwie oprócz nagiego opisu konkretnych zdarzeń autor stara się wyjaśnić ich przyczyny, osadzić rzecz w kontekście historycznym. Aldekoa przybliża nam w przystępny sposób historię dyktatur i konfliktów, co pomaga nam zrozumieć skomplikowaną historię tej części kontynentu. Inna sprawa, że czasem owe fragmenty wydają się wrzucone w tekst w dość przypadkowych miejscach.

"Dzieci Nilu" to reportaż z mocno zaznaczonym "ja" i obecnością autora. Choć taki typ narracji często mnie razi, w tym przypadku doskonale się sprawdził. Xavier Aldekoa pokazał kontrast między pięknem przyrody, a okrucieństwem człowieka. Ile jeszcze razy będziemy zastanawiać się, jak to możliwe, że przez ambicje i uprzedzenia (a często żądzę krwi) rządzących, muszą cierpieć niewinni ludzie?

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl