Miasteczko głodnych dusz recenzja

Miasteczko głodnych dusz to czwarta książka autora, ale pierwsza wydana pod pseudonimem. Karina Krawczyk, bo o niej mowa, przybrała skandynawskie imię i nazwisko (Thor Larsen) i stworzyła naprawdę świetny kryminał.

Niektóre książki mają to do siebie, że ujawnienie kawałka fabuły jest jednoznaczne ze spoilerem. Miasteczko głodnych dusz to właśnie jedna z tych książek, dlatego historię przedstawię bardzo, ale to bardzo ogólnikowo. Zabójstwo, policja, tragiczne historie sprzed lat, skomplikowane relacje rodzinne, samotność. Jakiekolwiek inne ujawnianie szczegółów zepsuło by Wam naprawdę trzymającą w napięciu do ostatniej strony opowieść. W tej historii nic nie jest oczywiste, ani białe ani czarne, a wszystko posiada podwójne dno. Mimo, że każdy każdego zna, to przez wiele lat skrywane tajemnice mrożą krew w żyłach. Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło, w głowie miałam milion scenariuszy i możliwości rozwiązania sprawy, które nijak miały się do wizji autorki. Komu powinno się ufać? Kto tak naprawdę jest zamieszany w aktualną sprawę? A kto jest odpowiedzialny za zbrodnie i nieszczęścia sprzed lat? Czasem następuje taki moment, kiedy zmarli przemawiają zza grobu…

Niesamowity kryminał, osadzony w skandynawskich realiach, gdzie populacja wsi wynosi 112 osób. Trzyma w napięciu od pierwszej strony, do tak naprawdę ostatniego zdania. Momentami miałam wrażenie, że wyczuwam dziwne nawiązania do Mrozowych opowieści, ale nic bardziej mylnego – autorka ma świetny styl pisania i potrafi przenieść czytelnika właśnie do klimatycznej, norweskiej, malutkiej wsi. Dynamiczna akcja i nagłe zwroty akcji powodują, że nie mamy kiedy nabrać oddechu, a to sprawia, że książkę można pochłonąć w jeden wieczór. Nie da się odejść od tej historii nie znając jej zakończenia. Polecam wszystkim, którzy chcą oderwać się od rzeczywistości, dowiedzieć się, dlaczego Undredal nazywana jest wioską kóz i… czy człowiek jest z natury dobry? I co mają do tego geny?