Trzy siostry. Iskra recenzja

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki i śmiało mogę powiedzieć, że Pani Kasia jest jedną z tych pisarek po których powieści sięgam w ciemno i jeszcze nigdy się nie zawiodłam, dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok jej najnowszej serii "Trzy siostry". Książka "Trzy siostry. Iskra" właśnie rozczyna ten cykl. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się w zawrotnym tempie. Ja pochłonęłam ją w jedno popołudnie i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem śledziłam to co działo się w życiu bohaterów. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i bardzo dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterowie, zarówno pierwszo jak i drugoplanowi, zostali świetnie i bardzo prawdziwie wykreowani. To postaci, które mają swoje tajemnice, a także wady i zalety, borykają się z różnymi przyziemnymi problemami co sprawia, że z powodzeniem moglibyśmy utożsamić się z nimi w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Na kartach powieści mogłam lepiej poznać tak naprawdę kilkoro bohaterów (chociaż tymi głównymi postaciami są trzy siostry: Daniela, Dorota, Dominika) - ich myśli, odczucia, mogłam dowiedzieć się z czym się zmagają każdego dnia oraz stopniowo mogłam dowiedzieć się jakie wydarzenia z przeszłości wpłynęły na ich obecne życie, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Siostry w zasadzie od początku zaskarbiły sobie moją sympatię i jednocześnie mocno mnie zaintrygowały. Każda z kobiet jest inna, każda mierzy się z zupełnie innymi przeciwnościami losu. Wszystkie trzy od samego początku zaskarbiły sobie moją sympatię i byłam szalenie ciekawa w jakim kierunku Pani Kasia poprowadzi ich losy i nie ukrywam, że podczas czytania perypetii sióstr bardzo się z nimi zżyłam, kibicowałam im i dla każdej chciałam jak najlepiej. Cudowne było to, że wzajemnie się wspierały, dopingowały. W każdej chwili mogły na siebie liczyć i wszystko to było takie bardzo autentyczne, ponieważ kobiety nie szczędziły też sobie uszczypliwości, kiedy którąś z nich trzeba było "postawić do pionu". Powoli odkrywana przeszłość sióstr naprawdę mocno mną wstrząsnęła, chciałam wejść do tej książki i przytulić ich dziecięce wersje, ustrzec przed tym czego musiały doświadczać ze strony osoby, która powinna kochać je ponad wszystko. Osobą, która wywołała we mnie w tej historii lawinę skrajnych emocji jest Witold. Człowiek zagadka, po którym tak naprawdę nie wiadomo było czego się spodziewać. W tej historii nie brakuje intryg, tajemnic oraz niespodziewanych zwrotów akcji. Tak naprawdę czytając tą historię trudno przewidzieć co się dostanie na kolejnych czytanych stronach, co bardzo mi się podobało. Czułam, że pod koniec tego tomy autorka pozostawi mnie z milionem pytań bez odpowiedzi i się nie pomyliłam... Na szczęście miałam pod ręką drugi tom. Rewelacyjny spędziłam czas z tą książką! Polecam!