Wroniec recenzja

Jacek Dukaj to polski pisarz tworzący na pograniczu fantasy i science fiction. Do tej pory nie miałam okazji zapoznać się z jego twórczością, aż tu nagle w moje ręce wpadła książka „Wroniec”. Pozytywne recenzje w sieci, intrygujący opis i chęć poznania pisarstwa nowego autora sprawiły, że czym prędzej zabrałam się za jej czytanie...

Kilka słów o treści... Bohaterem jest Adaś, zwyczajny chłopczyk, którego dzieciństwo przypadło na niełatwy okres. To czasy PRL-u, niepewność co przyniesie kolejny dzień, jedzenie na kartki, długaśne kolejki za niczym, ciągły stres i działalność ZOMO czy Solidarności. Chłopczyk ma kochających rodziców, siostrzyczkę, babcię oraz wujka. Ot, zwyczajna rodzinka jakich wiele. Pewnej nocy pojawia się Wroniec, który porywa jego ojca i rani matkę. Chłopiec ukrywa się u sąsiada a potem postanawia odnaleźć swojego tatę. Pomagają mu w tym napotkani ludzie. I właśnie tak rozpoczyna się widziany oczami dziecka Stan Wojenny, wprowadzony w Polsce w grudniu 1981roku...

Było to moje pierwsze spotkanie z Jackiem Dukajem i to od razu w nietypowej formie. Przyznaję, że bardzo spodobał mi się sposób ukazania tego niewielkiego wycinka historii Polski. Pisarz zrobił to w oryginalny, magiczny sposób. Akcja jest surrealistyczna, pełna zagadek, tajemnic i przesiąknięta niezwykłym klimatem. Co więcej, sporo tu symboliki mieszającej się z nieograniczoną wyobraźnią dziecka, który na swój własny sposób próbuje zrozumieć otaczającą go rzeczywistość. Z pewnością nudzić się nie będziecie, ponieważ intrygujące przygody rozgrywać się będą w niebezpiecznym i mrocznym świecie, gdzie nic nie jest takie, na jakie wygląda. Trzeba uważać z kim się rozmawia, gdzie się idzie i komu można zaufać. Świetnym pomysłem było wplecenie w tekst kolorowych, nieco abstrakcyjnych ilustracji, które idealnie oddawały charakter tego, co działo się z bohaterami.

„Wroniec” to niesamowita książka, która spodoba się zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie, zależnie czy będzie czytał ją dosłownie, czy też czytał między wierszami. Świetna, zagadkowa i przede wszystkim oddająca ducha lat 80-tych i panujących wtedy nastojów wśród społeczeństwa. Polecam serdecznie a sama mam w planach kolejne książki Pana Dukaja.

Moja ocena: 5/6