No, Asiu! recenzja

Są takie książki, które ciężko zrecenzować, bo nie są ani tak dobre, że chciałoby się je komuś polecić, ani tak złe, że możnaby się do czegoś przyczepić. Książka „No, Asiu” Mariki Krajniewskiej właśnie do takich według mnie należy. Gdybym miała określić ją jednym słowem, powiedziałabym, że jest sympatyczna. To taka przyjemna literatura, z którą można spędzić dzień na plaży bądź wieczór przy herbacie; taka, którą dość szybko się czyta ale też o której dość szybko się zapomina.

Autorka naprawdę dobrze pisze, bardzo spodobał mi się jej subtelny i jednocześnie wyrafinowany styl, niektóre zdania są wprost przepiękne, co sprawia, że książka nie jest tylko zwykłym czytadłem. Jednak w całości zabrakło mi trochę lekkości i „tego czegoś” co sprawiałoby, że z niecierpliwością przewracałabym stronę za stroną. Wiele do życzenia pozostawiają również dialogi oraz sposób prowadzenia rozlicznych wątków.

Bohaterami są ludzie związani z domem spokojnej starości – jego 35-letnia dyrektorka, Joanna, pensjonariusze (w tym żywiołowe i charakterne staruszki Maria i Gienia) oraz nowi lokatorzy – zakochany w Joannie Paweł i jego córka Anastazja, którzy wprowadzają się do mieszkania na poddaszu ośrodka po przeprowadzce z Petersburga.

Bardzo Podoba mi się osadzenie akcji w tak nietypowym miejscu i usytuaowanie starszych, ale młodych wiekiem pań w centrum akcji. Maria i Gienia oraz ich perypetie są najmocniejszym punktem książki, wywołują uśmiech, ale też skłaniają do refleksji. Tytuł sugeruje, że główną bohaterką powinna być Asia, ale dla mnie to postać zupełnie nijaka, przez całą książkę czekałam, jak rozwinie się jej relacja z Pawłem bo wydawało się, że wątek romantyczny będzie rozwinięty, jest jednak rozczarowujący, między potencjalną parą nie ma absolutnie żadnej chemii.

Książka jest drugą z serii, nie czytałam pierwszej części, być może dlatego ciężko było mi się „wkręcić” w fabułę i życie bohaterów. Wprawdzie można domyślić się, co wydarzyło się wcześniej, ale podejrzewam, że jednak sporo mi przez to umknęło.

Był tu potencjał na dobrą komedię, który nie został tu jednak do końca wykorzystany. Czasem można się delikatnie uśmiechnąć, ale zdecydowanie nie jest to książka, przy której będziecie śmiać się do łez. Brakuje też jakichkolwiek innych emocji, bo niby mamy wątek romantyczny, ale jest tylko delikatnie zaznaczony, nie ma tu żadnej pasji i namiętności, niby mamy wątek lekko kryminalny z porwaniem ale nie jest on w żaden sposób ekscytujący. Ot, tak trochę niejako, a szkoda, bo widać, że autorka ma naprawdę spory potencjał.