Recenzja książki Szeptacz

Szeptacz opowiada historię Toma Kennedy’ego, który zmaga się ze śmiercią żony. Próbując być dobrym i przykładnym ojcem, co nie zawsze mu wychodzi, postanawia kupić dom w miasteczku Featherbank.
To miejsce, w którym dwadzieścia lat temu seryjny morderca zamordował pięciu chłopców, a jego znakiem rozpoznawczym było to, że szeptał pod oknami swoich przyszłych ofiar. Gdy ginie kolejny mały chłopiec, a rodzice wyjawiają policji, że ich syn opowiadał o nocnych szeptach pod swoim oknem, zdaje się, że koszmar powrócił. Czy synowi Toma Kennedy’ego grozi jakieś niebezpieczeństwo? Na dodatek chłopiec zaczyna dziwnie się zachowywać…

Trzeba zacząć od tego, że Szeptacz ostatnio jest jedną z pozycji, o których chętnie się mówi. Pomysł z szeptaniem pod oknem dzieci od razu mnie zaintrygował i wzbudził swego rodzaju grozę. Przyznam, że z czymś takim jeszcze się nie spotkałam. Nie da się więc ukryć, że moje oczekiwania były wysokie względem tej książki.
Czy się zawiodłam? Trudno to jednoznacznie stwierdzić. Jeśli mam być szczera, to muszę wyjawić, że nie bałam się tak, jak obiecywano mi to przed lekturą. Co więcej, uważam nawet, że zabrakło tutaj czystej akcji i samego… szeptania! Myślę, że było go naprawdę mało jak na taki tytuł! Plusem było to, że język, jakim posługuje się autor, jest naprawdę przyjemny w odbiorze, co sprawiało, że historia niemal sama się czytała. Szeptacz był idealną lekturą w listopadowy, ciemny wieczór, którą to czyta się pod kocem i z kubkiem herbaty – to trzeba przyznać.

Jeśli jednak chodzi o samą tajemnicę, to tutaj zawiodłam się chyba najbardziej. Nie byłam jeszcze w połowie książki, kiedy to zorientowałam się, kto stoi za zbrodnią i całym złowieszczym planem. Do końca miałam nadzieję, że moje podejrzenia okażą się błędne, ale niestety. Odgadłam. Trafiony, zatopiony.

Zabrakło mi domysłów, pytań. Cała tajemniczość, którą autor poczęstował mnie na samym początku historii, prysła jak bańka mydlana i nie pojawiła się już, choć chętnie powitałabym ją z otwartymi ramionami.