Szkoła niezbędnych składników recenzja

Z wielką chęcią zapisałam się do „Szkoły niezbędnych składników. Erici Bauermeister.
Autorka zdecydowała się na bardzo dobry zabieg mianowicie zamiast umieszczać swoich bohaterów w bajecznej scenerii Włoch sama tam zamieszkała. Dzięki temu ich kulinarna filozofia w postaci prostoty przebija, książka ewidentnie pachnie pysznościami, ale nie jest naciągana. Bohaterami są Amerykanie i jedna Włoszka, która jedynie wspomina dzieciństwo w słonecznej Italii. Każdy z nich pochodzi z różnej klasy społecznej, ma inne problemy, oczekiwania od życia, różnią się również wiekiem. Gdyby nie zajęcia w pewnej restauracji nie spotkaliby się, a ich życie nie zmieniłoby się.
Cała fabuła nie jest zaskakująca, choć przyznam się, że przeżyłam jeden moment zaskoczenia. To tylko pokazuje mi jak niektóre sytuacje można opisać na wiele sposobów, choć kulturowo oceniamy je na początku bardzo jednoznacznie. W wielkiej metalowej misce pisarka miesza ból, tęsknotę, wybaczenie, nieśmiałość, strach przed odrzuceniem, zatracenie się w codzienności życia. Powstaje dzięki temu niesamowicie lekka lektura, przyjemna dla serca i odprężająca dla umysłu.
Zastanawiacie się pewnie, jakie są te niezbędne składniki. Erica nakłania czytelnika by zajrzał w głąb swojej duszy i tam je odszukał albowiem to, co dobre dla jednego, niekoniecznie musi smakować drugiemu. Zarówno w życiu jak i w kuchni, ( która przecież jest częścią tego pierwszego) nie potrzebna jest wielka ilość, ale znakomita jakość. To właśnie o nią trzeba się starać i dbać by jej nie stracić.
Uczniowie uczą się gotować niesamowite potrawy, tak sniesamowite by same nazwy wystarczyło do pobudzenia naszych kubków smakowych. I choć nie ma przepisów, ( nad czym ubolewam) to sposób, w jaki zostały opisane zachęci wielu by samemu wejść do swojej kuchni i poszukać niezbędnych składników. W końcu coś, co lubimy, w połączeniu z innymi lubianymi smakami nie może dać złych rezultatów pod warunkiem, że okażemy naszym składnikom odpowiedni szacunek. Kuchnia zamieni się wtedy w pracownię samego Merlina, a wynik końcowy będzie oszałamiający. Czymże jest wtedy czas? Jeśli możemy go spędzić otaczając się nieziemskimi zapachami, cieszyć oczy kolorami, których użycia nie powstydziłby się sam Gustav Klimt ( jego celem było tworzenie dzieł wbrew ograniczeniom różnych akademii i konwencjom). Warto jest ryzykować godzinne sprzątanie kuchni dla takich efektów. To w niej dzieją się najpiękniejsze pojednania, najgłośniejsze kłótnie, padają najbardziej szczere wyznania.
Książka idealna na letni wypoczynek. Ciepła, lekka, smakowita i pachnąca.
Polecam.