Szukając Alaski recenzja

Książka bardzo zmyliła mnie tytułem, bo po nim spodziewałam się jakiejś ekscytującej podróży bohaterów, by szukać czegoś lub kogoś. Zobaczyłam ją na półce w bibliotece szkolnej i uznałam, że to może być coś dla mnie. Nie opowiada jednak ona o wielkiej podróży, ale o nastoletnim Milesie, który zaczyna naukę w szkolę z internatem. W jakimś sensie jest to dla niego nowa podróż, przez dojrzewanie i próbowanie nowych rzeczy. Jego współlokatorem okazuję się nastolatek, którego nazywa Pułkownikiem. Internat nie jest tylko miejscem do spania, ale do robienia żartów mniej czy bardziej szkodliwych i przeżywania pierwszych rozterek uczuciowych, o czym Miles się dowie. Jest on bardzo cichy i wycofany, więc ma problem z znalezieniem znajomych, więc Pułkownik poznaje go z Takumim oraz Alaską Young. Dziewczyna się wyróżnia swoją porywczością i nieustraszeniem. Miles przy niej się zmienia i jest gotów ryzykować by zdobyć trochę jej uwagi i uznania. Na tym najbardziej mu zależy, by Alaska Young zwróciła na niego uwagę i zobaczyła w nim więcej niż kumpla. Wszyscy razem bawią się w najlepsze przy odgrywaniu się na innych, po tym, gdy ktoś zrobił sobie z nich żarty. To historia z humorem, ale też zmuszająca do refleksji, bo skupia się ona na szkolnych wybrykach, a nie ukazuje problemów. Staje się to, gdy jest już za późno...

Tutaj wklejam opis książki:

Porównywany z przełomowym "Buszującym w zbożu" J.D. Salingera literacki debiut Johna Greena to powieść o myślących i wrażliwych młodych ludziach. Zbuntowanych, szukających intensywnych wrażeń i odpowiedzi na najważniejsze pytania: o miłość, która wywraca świat do góry nogami, o przyjaźń, której doświadcza się na całe życie.

Niezapomniana opowieść o odkrywającym życie Milesie zakochanym w szalonej, zbuntowanej Alasce, dzięki której odnalazł Wielkie Być Może – czyli najintensywniejsze i najprawdziwsze doświadczenie rzeczywistości.

Książka mnie jakoś bardzo nie zachwyciła, ale była naprawdę dobra. Dość szybko ją przeczytałam i była pisana lekkim, młodzieżowym językiem, co wcale nie wyszło źle, a wręcz przeciwnie. Dodało klimatu całej historii i można było się poczuć, jak uczeń tej szkoły, nastolatek i bohater tej opowieści. Książka ma głębsze znaczenie, ale dla każdego inne. Dobrze ukazuje emocje od szczęścia, zakochania i pożądania do smutku, rozpaczy i cierpienia. John Green idealnie wpasowuje poczucie humor do swoich książek. Zawsze lepiej mi się czyta książkę, w której wpleciony jest jakiś żart czy śmieszny dialog bohaterów. Za to najbardziej cenie książki, że mogę na nich popłakać, ale również pośmiać. Na pewno sięgnę po inne dzieła tego autora, które mam nadzieję bardziej przypadną mi do gustu.