Labirynt Lukrecji recenzja

Oto poznajemy Lukrecję. Chodzi do szkoły, czasem nawet bardzo to lubi i wolałaby w tej szkole być dłużej, aniżeli trzeba, wolałaby pewnie czas po lekcjach spędzać w bibliotece lub gdziekolwiek tam, gdzie jest miło, spokojnie i ludzie ze sobą potrafią rozmawiać. Dlaczego? Bo w jej domu jest inaczej. Rodzice ciągle się kłócą, obrzucają obelgami, poniżają się i nie mają wobec siebie za "grosz" szacunku. Lukrecja jest jedynaczką. Nigdy nic nie mówi rodzicom, nie zwraca im uwagi, chowa się w sobie. Zdania mamy i taty fruwają nad jej głową obijając się od siebie, obijając się od ścian. Złe słowa mieszkają wraz z nimi, są prawie stałym czwartym lokatorem. Dlatego Lukrecja pewnego dnia postanawia przestać mówić cokolwiek. Tak się dzieje po pewnym śnie. Oto dziewczynka stoi przed... labiryntem, lecz zanim zrobi pierwszy krok, znajduje tajemniczą kopertę, a w niej równie zagadkową kartkę z notatką.
I tak od tego poranka przestaje mówić.
Lukrecja to specyficzne dziecko, nieco inne od innych. To dziecko, które ma bogate wnętrze, kolorowy świat i słoneczną duszę lecz nikt o tym nie wie. Mało mówiła i tak, a teraz całkiem milczy. Słowa. Słowa są zbyteczne. Boi się swoich rodziców, krzyków i zmian. Jest grzeczna, acz przyszło jej żyć w złej rodzinie. "Labirynt Lukrecji" to powieść o takim właśnie dziecku - specjalnym, bo innym choć takim, jak my. To obraz tego, co przeżywa w sobie podczas zawieruchy zwanej życiem. To mądrość patrzenia na otaczający ją świat - notabene nasz - bez słów komentarzy. Dorośli żyją w swoim wymiarze, ona w swoim. Inne rozumienia, inne słowa, inne potrzeby - a przecież to jej rodzice. To jej dom. Co oni tu zrobili - pytam? Chylińska pisze o tym, co zna i co przeżywa. Jej dzieci tak postrzegają dziecięcy świat. Są inne, wymagają opieki, troski rodziców. Czy są chore? Nie. Według mnie żyją o krok z tyłu od nas i tyle. Dlatego ich świat wolniejszy, ale piękniejszy chyba od naszego.
Ta ksiązka jest niebywała. Zarówno pod względem treści, jak i rysunków. Lukrecja na ilustracjach Surena Vardianana jest wycofaną, piękną dziewczynką. Rysunki są niesamowite, zmuszają do bliższego przyjrzenia się, dostrzeżenia piękna, do kontemplacji, która wraz z przeczytanym tekstem - tworzy spójną jedność.
Ta ksiązka jest piękna.
Aga Chylińska odsłania swoje wnętrze, wnętrze dziecka we własnej duszy.