Maszyna losu recenzja

„Poznał prawdę, lecz nie poczuł się oczyszczony. Bo prawda nie wyzwala. Ona jeszcze bardziej tytła. I zwykle lepiej jej wcale nie poznawać”.

Mówi się, że najlepsza jest najgorsza prawda, niż najpiękniejsze kłamstwo. Jednak, gdy już ją poznamy, targają nami straszne emocje. Złość, gniew, niemoc, a czasem obojętność. Które z tych uczuć można uznać za najgorsze, skoro każde z nich wywołuje inną lawinę?

Poznając pióro autora, zaczęłam się zastanawiać, dlaczego jego nazwisko widzę dopiero przy tej powieści. Przecież niekiedy o wiele słabsze książki, są bardziej wysławiane niż te, które są dobre.

Zaczynając zagłębiać się w historię, od pierwszego momentu towarzyszy nam nieprzenikniona wisząca w powietrzu tajemnica. Mamy mordercę wystawionego, ale nie będzie to prosta droga. Człowiek, w którym buzuje zemsta, bywa gorszy od samego zła. Tutaj nie ma miejsca na skrupuły, ale na doskonały plan.

Autor bawi się z bohaterami w loterie, życie czy śmierć, napędzając machinę, która to ma ostateczny ruch.
Śledzimy zmagania postaci, których obezwładnia strach, niepewność i obawa, którzy są w stanie zrobić wszystko w walce o życie. A najgorszym czynnikiem tej zabawy jest czas, który biegnie nieubłaganie, nie zatrzymuje się i nie daje momentów na przemyślenie swoich ruchów. To działanie musi go przegonić.

Fabuła skupia się w obrębie kilku dni, to może was zszokować, patrząc na ilość stron, jednak każde działanie mordercy jest szczegółowo opisane, dające czytelnikowi możliwość zobrazowania tych czynności. Dodatkowo dwutorowość akcji przeskakuje między śledztwem a działaniem złoczyńcy, a my czytelnicy uczestniczymy w tych działaniach, śledząc ich ruchy, zastanawiając się, jak sami postąpilibyśmy w podobnej sytuacji.

Zakończenie sprawia, że to, co mieliśmy za oczywistość, tak naprawdę wcale nią nie jest. Błądząc w odmętach akcji, która jest dość dynamiczna, a winny znany, nie zauważamy wątków pobocznych, które w jakimś stopniu wpływają na postawienie ostatniej kropki.

Nie jest to książka dla każdego, bo brutalności w niej nie brakuje, psychicznie też odczuwamy pewnie dyskomfort, jednak dla ludzi, którzy lubią zagmatwane historie, wysilające nasz umysł i nie boją się brutalizmu, lektura ta będzie odpowiednia.

Tom ten jest kontynuacją poprzednich części, których ja nie znałam, ale nie miałam problemu w odnalezieniu się w tym egzemplarzu.

„To nie on zabija, tylko los. On jedynie losowi pomaga”.