Zamieć recenzja

"Skontrastowałam Zapkios i Riverview, aby pokazać jak samotny może być człowiek niezależnie od tego, czy jest otoczony tysiącami ludzi, czy naturą i pustką. Chciałam też udowodnić, że nie każdy, kto doświadczył zła, staje się zły". Karolina Wójciak

"Zamieć" do historia kryminalna z wątkiem obyczajowym, która od pierwszych stron mnie wciągnęła i nie pozwoliła się odłożyć, aż jej nie skończyłem czytać. A i potem nie było lepiej – w mojej głowie kłębiło się mnóstwo myśli, które analizowałem. Z zamkniętymi oczami zapadłem się w sobie.

Fabuła jest gotowym scenariuszem na film. Autorka utkała tę opowieść z życia kilku bohaterek i bohaterów, które połączyła w całość. Ogromnie cennym dla mnie z racji pracy zawodowej było usadowienie w tej historii bohatera z niepełnosprawnością intelektualną, bo dzięki temu otrzymujemy obraz pokazujący "istnienie" takich osób wśród nas, co cały czas nie dla wszystkich jest oczywistym. Akcja toczyła się w taki sposób, że nie było nudy. Angażowała wszystkie zmysły. Budowała napięcie. Ciekawym zabiegiem był fakt pokazywania wydarzeń z dziś i z przeszłości – lubię takie poczynania pisarskie, bo wtedy dostają szerszy obraz wydarzeń.

Bohaterowie. Osamotniona stacja benzynowa w Zapkis w Kanadzie stała się tłem do pokazania na co jest gotów człowiek, gdy zostanie odcięty od świata. Stałem się obserwatorem ludzkich zachowań. Dobrowolnie zgodziłem się na udział w tym szalonym, nasączonym emocjami spektaklu.

"Są bagaże, których dźwiganie nie ma sensu. Idź przez życie z otwartą głową, a nie objuczona jak wielbłąd strachem, niespełnionymi oczekiwaniami i niepewnością. Nie pozwól, żeby ominęło cię coś pięknego tylko dlatego, że się boisz ".

"Zamieć" ma drugie dno. To wątek obyczajowy – trudny i bolesny – który stał się pretekstem do przekazania ludzkich dramatów. Przygniatał mnie on. Miażdżył i sprawiał, że traciłem panowanie nad własnymi emocjami...

Tak więc otrzymałem tutaj historię z ogromnym wachlarzem emocji, które do tej pory we mnie pracują.

Polecam! Czytaj!