Zamieć

Napisanie dzisiejszej recenzji sprawiło mi ogromną przyjemność. Każda książka autorki to majstersztyk w wyprowadzeniu czytelnika w pole! Mówię całkiem serio. Weźcie jakąkolwiek książkę Karoliny, a sami przekonacie się, że miałam rację. W chwili jak wzięłam książkę do ręki i zaczęłam czytać pierwsza myśl, jaka wpadła mi do głowy była „Rany boskie, będzie się działo” Z każdym rozdziałem myślisz, że zaczynasz zdawać sobie sprawę z intencji bohaterów, kto jest dobry, a kto zły, że tym razem wiesz, jakie będzie zakończenie, a tu nagle autorka podkłada nogę i upadasz na twarz z miną, ale o co chodzi? Jak to się stało? No cóż, wstajesz otrzepujesz odzież z piachu, gdy nagle przy prostowaniu się uderzasz głową o coś, co wisi nad tobą i znowu myślisz „no kurka wodna, skąd to się tu wzięło”? Takie są właśnie książki autorki. Zagadka goni zagadkę. Masz nerw, bo musisz iść np. spać a tu moment, w którym ktoś robi coś i trzeba doczytać potem wstajesz rano zła/ły, bo zarwałaś/łeś noc i przysięgasz sobie, że dziś położysz się wcześniej spać, lecz przychodzi ten moment bierzesz książkę i powtarzasz tę samą sytuację! No sami powiedzcie jak tutaj nie mieć nerwa! Oczywiście to wszystko w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Uzależniasz się od jej książek, bo potrafią zawładnąć całym twoim światem, a patrząc na jakąkolwiek pozycje jej autorstwa widzisz/słyszysz jak „woła” do ciebie „Chcesz poznać, jaki skrywam sekret”? Chcesz wiedzieć, jak połączyć sznurki i przekonać się, że prawda i tajemnica...

„Wiedza to balast. Ludzie nie potrafią go unieść, chcą go gdzieś wyrzucić, więc zmęczeni szukają kogokolwiek, kto z nich zdejmie ten ciężar. Powierzają go byle komu, żeby tylko było im lżej”.


Gdy tylko na @czytamzlegimi pojawiło się najnowsze literackie dziecko Karoliny Wójciak, no nie mogłam się oprzeć..

Brookmere w prowincji Kolumbia Brytyjska.
Kanada.
24-11-1988 r.
Prognoza pogody na najbliższe dni nie napawała optymizmem. Zima zapowiadała się na długa, mroźna i męczącą. Dziś serwowała zaledwie -15, lecz wiatr z godziny na godzinę potęgował odczucie zimna. Do tego właśnie rozkręcająca się śnieżyca.. Oj lepiej było nie wychodzić z domu, bo to, że zawieje i zamiecie, było bardziej niż pewne.

Mała stacja paliw przy autostradzie, gdzieś w górach pomiędzy dwoma miastami, mimo wszystko musiała funkcjonować, choć nikt tu nie spodziewał się gości. Obsługa – młoda kobieta Callie i jej niepełnosprawny umysłowo współpracownik, Griffin – szykowali się na nudną nocną zmianę bez fajerwerków. Nieoczekiwanie podczas burzy śnieżnej na stacji zjawia się ciężarówka z trzema pasażerami. Udzielający im schronienia pracownicy stacji, jeszcze nie wiedzą, że zbliżająca się noc, będzie najdłuższą nocą w ich życiu i na zawsze zmieni ich przyszłość..

„Zamieć” to znakomity thriller pełen emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Historia od pierwszej strony zaciekawia. Najpierw dzwoniącą w uszach ciszą, jak przed burzą. Potem owiewa aurą tajemni...

Świetnie się bawiłam, o dziwo. To jest strasznie zakręcona historia, nieprawdopodobna, ale ciężko mi się było od niej oderwać. Nie odczułam też tego, że to jest polska autorka a akcje książki na siłę i dla 'efektu' osadza w Kanadzie . Wątek romantyczny który się pojawia w połowie książki jest niedorzeczny, na granicy obrzydliwości wręcz i jest dla mnie chyba największym minusem tej książki. Ale tak czy siak polecam 😁

Ależ to była historia!! Wciągająca od pierwszych stron, intrygująca i zmuszająca do myślenia i analizowania. Właśnie takie lubię. Ciężko było mi książkę odkładać, ale zmęczenie niestety dawało mi się we znaki dość mocno. Mimo to naprawdę wręcz próbowałam przezwyciężyć zamykające się oczy byle tylko poznać dalszy ciąg tej historii. Autorka genialnie buduje napięcie i prowadzi fabułę w taki sposób, że daje nam przedsmak danego wątku, po czym przenosi się do innego, by później znowu wrócić do tego głównego (pokazuje nam wydarzenia aktualne i te sprzed lat, które doprowadziły bohaterów do obecnego miejsca). Bardzo spodobał mi się sam pomysł autorki na historię. Widziałam dość zróżnicowane opinie - bardzo dobre albo bardzo złe. Cieszę się, że te negatywne nie odstraszyły mnie od tej pozycji, gdyż w moim mniemaniu to naprawdę bardzo dobra książka.

Rok 1988. Odosobnione miejsce w górach w Kanadzie, w środku sezonu zimowego - zamieci śnieżnych, lawin spadających z gór prosto na „autostradę śmierci”. Osamotniona stacja benzynowa, której pracownicy zostają odcięci od cywilizacji. Callie zostaje tam tylko z swoim niepełnosprawnym umysłowo współpracownikiem Griffinem. Nie spodziewają się żadnego ruchu. Kto w taką pogodę wychyliłby nos za drzwi ciepłego domu? Nikt. Niemożliwe, żeby pojawił się chociaż jeden samochód. To będzie zimna, ale spokojna noc. Przynajmniej tak się Callie wydaje. Jak wielkie jest jej zaskoczenie, gdy na stacji zatrzymuje się ciężarówk...

W pociągu czytam kryminały i thrillery. Jest zima, miałam przed sobą długą podróż, wobec czego zabrałam "Zamieć" i chciałam poczuć zimny dreszcz na ciele.

I tak, ta książka jest dobrą lekturą do pociągu. Czyta się szybko, a akcja jest wartka i trzymająca w napięciu. Ciekawość czytelnika i chęć znalezienia odpowiedzi na pytanie "dlaczego?", nie pozwala odłożyć książki.

Trzeba tylko przymknąć oko na niedociągnięcia. NIeprawdopodobne opisy zdarzeń, pozbawione wyrazu reakcje bohaterów (niedopracowana jest głównie postać kobieca) i mało ciekawe zakończenie historii powodują, że nie jest to mój ulubiony thriller.

To, co natomiast mnie zaciekawiło dotyczy faktów.
W książce mowa jest o szpitalu psychiatrycznym, w którym "leczono" drastycznymi metodami.

Ten szpital istniał na prawdę. Znajduje się w Kanadzie w miejscowości Riverview. Pacjenci tego szpitala poddawani byli okrutnym zabiegom takich jak labotomia. Zamykano w nim także dzieci czy kobiety podejrzane o histerię.

Obok takich historii, historii cierpienia ludzkiego nie można przejść obojętnie.
Wielkim atutem tej książki jest to, że poruszony w niej został ten temat.