Rozstanie

Najgorszym momentem dla książkoholika jest finałowy tom serii. Tym razem nadszedł czas na czwarty i ostatni tom serii „Garnet” autorstwa Karoliny Wójciak. Jeśli przeczytałeś którąkolwiek z wcześniejszych części, wiesz, o czym mówię. Jak żyć dalej? Czy naprawdę każda inna książka zdoła zaspokoić moje emocje na poziomie porównywalnym z tą serią? Po każdej powieści Karoliny czuję taką pustkę, że trudno to opisać. Jak już wspomniałam, dzisiejsza recenzja dotyczy czwartego tomu „Rozstanie. Garnet”. W tej części emocji było tyle, co w trzech poprzednich razem wziętych. Co się denerwowałam na Katie, to moje. Dziewczyna potrafiła mnie wkurzyć do granic możliwości, a ten tom sprawił, że naprawdę zwariowałam. Moje odczucia są sprzeczne, ale zrozumiecie, gdy przeczytacie. Jeśli jesteś mamą lub spodziewasz się dziecka, na pewno będziesz wiedziała, (jak przeczytasz) o który fragment chodzi, o czym mówię. Zakończenie trzeciego tomu podniosło mi ciśnienie do niebotycznych wartości, a kontynuacja w czwartym nie zmalała. Bohaterki przeszły długą drogę. Była ona wyboista, ale zdarzały się też momenty łagodniejsze, bez przykrych sytuacji.

Ta część to przede wszystkim opowieść o akceptacji i wdzięczności, nawet za zwykły uśmiech życzliwej osoby. Spodziewałam się wielu sytuacji, ale tutaj muszę oddać hołd jednej z bohaterek za jej decyzję i to jak podeszła do sprawy. Skłoniło mnie do refleksji nad tym, ile jesteśmy w stanie zrobić dla kogoś, kto nie był wobec nas fair, a ...