Dom Maynarda recenzja



Jakże się cieszę, że ta książka przyjechała ze mną na urlop i mogłam pochłonąć ją z wypoczętą głową doceniając każdy jej aspekt.

Jeszcze kilka dni temu myślałam, że nie znam twórczości Hermana Rauchera, a tu proszę - "Słodki listopad", jeden z moich ulubionych filmów, a i ta książka dołącza do grona moich ulubionych książek grozy, może dlatego, że jest trochę pokręcona i taka nieoczywista, przynajmniej moim zdaniem.

Ktoś mógłby powiedzieć, że nie za wiele się w niej dzieje, a mnie właśnie ten pozorny spokój bardzo ujął i wciągnął od samego początku.
Autor bawi się z czytelnikiem snując opowieść o dwudziestokilkuletnim Austinie Fletcherze, weteranie wojny w Wietnamie, który w dość dziwny sposób staje się właścicielem domu w Maine. Maynard Whittier, właściciel dwóch psów, Tędy i Owędy, zaskakuje Austina wręczając mu, w akompaniamencie wystrzałów, testament spisany na świstku papieru, w którym zapisuje mu swój dom. Kilka dni później odnajduje go śmierć.

Przyjęcie tego kawałka papieru stało się pierwszą fastrygą, która związała Austina z domem, którego strażnikiem jest drzewo Czarownicy, a historię opowiada kawał dechy. Gdy zimną z 1972 na 1973 Austin zostaje wycofany z frontu, wykonuje tylko jeden krótki telefon do rodziców i zamiast wracać do rodziny udaje się wprost w pobliże Belden, na pustkowie, by wieść życie w osamotnieniu. Do domu zmierza uparcie, albo to dom wzywa go w swoje objęcia, jakby przyjmując niepozorny karteluszek zawarł dziwaczną umowę.
Przedzierając się do niego w noc, przez tony śniegu z tabliczką czekolady na zachętę, wśród zakładów okolicznych mieszkańców wykonuje kolejną fastrygę, która powoli pieczętuje jego los. Przyznam się, że niebywale ubawił mnie finał tego wyczynu, choć z drugiej strony zdawałam sobie sprawę, że w okrutny sposób zadrwili sobie z niego ludzie.

Ale Austin za bardzo za ludźmi nie przepada, no chyba, że są to Miniłaki, szczególnie jeden z nich, szesnastoletnia Ara, wkrada się w jego codzienność, jakby zawładnęła jego myślami niczym Lolita. Tylko kim jest ta dziewczyna?

Autor wzbudził moją sympatię nie tylko tym, że umiejętnie od pierwszych stron budował atmosferę grozy podrzucając nam co rusz jakieś smaczki, skądinąd znane, które tutaj zyskują pewien powiew świeżości, ale podbił mnie komizmem niektórych sytuacji i niespodziewanym, genialnym zakończeniem.