Gdzie śpiewają raki recenzja

Czy kiedykolwiek doświadczyliście jakiegoś odrzucenia? Może nawet skrzywdzili was w taki sposób najbliżsi, ci którzy nigdy nie powinni?
Może ktoś was opuścił zupełnie z niezrozumiałego dla was powodu? Tak po prostu odszedł bez słowa, skrupułów i sentymentów, nie myśląc co się z wami pozostawionymi samymi sobie stanie, jak sobie poradzicie?
A może ktoś kiedyś was wykorzystał, bo byliście dla tego kogoś na tyle obojętni i nieważni, że bawił się uczuciami i traktował was jak kogoś, komu bliżej do rzeczy niż do człowieka?
Czuliście się kiedyś upodleni, zniszczeni i nic nie warci z poczuciem zamordowanej nadziei na lepsze jutro?

Kya, bohaterka książki „Gdzie śpiewają raki” to dziewczyna, która nie ma w życiu lekko. Pod moimi pytaniami mogłaby się podpisać i powiedzieć:
„Tak, ja tego doświadczyłam” Pewnie wiele osób mogłoby się z nią również identyfikować oraz szukać wspólnych podobieństw. Takie negatywne doświadczenia jak porzucenie, wyśmiewanie, dręczenie czy poniżanie mogą skutkować tak bardzo głębokim zranieniem, że można się przez to zamknąć na całą cywilizację. Mogą spowodować, że zacznie tworzyć się swój własny, prywatny i bezpieczny świat w którym nikt nie będzie ranił i niszczył i tak zniszczonej już wrażliwości. Na pewno takie skazy i rany jeszcze bardziej odbijają się na psychice, gdy złe przeżycia dotykają w bardzo młodym wieku, właśnie wtedy, gdy kształtuje się cała osobowość i poczucie własnej wartości.

Kya pomimo przeciwności losu jest silna. Swoje źródło bezpieczeństwa znajduje w naturze, bo to środowisko jej nie odrzuca i nie ocenia. W nim czuje się pewnie i spokojnie. Jedynie co jej przeszkadza, to kompletnie ślepa naiwność i wewnętrznie rozdzierająca pustka, jaka każe jej bronić się przed poczuciem wiecznej samotności i łudzić się, że znajdzie się ktoś, kto potrafi wyleczyć z tej przeraźliwej tęsknoty za najgłębiej ukrytymi w sercu pragnieniami o prawdziwej miłości.

Co się stanie, gdy zacznie brakować nadziei? Gdy już totalnie poczujemy zawiedzenie tymi, którzy wydawali się być wybawieniem? Może przyjdzie złość, nienawiść i chęć zemsty?

Ech… zapowiadało się dobrze, ale targają mną sprzeczne uczucia. Podobała mi się ogólna emocjonalność i te poruszane szczere, ważne kwestie jakie mogą dotknąć każdego. Jak człowiek może działać na człowieka. Jak można zostać niespodziewanie samemu i trzeba nauczyć się liczyć na siebie. Jak starać się przetrwać w świecie pełnym nieprzychylności, nieporozumień i niedopowiedzeń. Jak szukać ukojenia w naturze. Za to wielki plus. Podobał mi się ten ogólnie wzruszający los bohaterki, ale do czasu… Niestety.
Muszę powiedzieć, że nie rozumiem uwielbienia i fenomenu tej książki w pełni. Żeby nazywała się bestsellerem to chyba trochę przesada albo jednak nie do końca mój klimat. Cała historia jest (nie wejdę już w szczegóły treści) okropnie naiwna, absurdalna i niedorzeczna.
Nawet pojawiający się wątek kryminalny dodał niewiele pikanterii i nie podniósł mi adrenaliny przy ogólnie delikatnym stylu, nieco mdłym i takim spokojnym w swych bardzo dramatycznych akcentach. To zdecydowanie jest literatura piękna dla kobiet. Taka wyważona i powściągliwa. Taka wygłaskana… bez jaj. Taka trochę dla oderwanych romantyczek, którym ten brak konkretnego efektu "Łubu Dubu" nie przeszkadza. Nie spodobało mi się też zakończenie i w ogóle im dalej tym coraz bardziej męczyłam te raki, chociaż czytało się szybko tyle, że bez szału. Co udało mi się z niej dobrego wycisnąć to wycisnęłam, ale więcej soku nie będzie.
Zachęcona wysokimi ocenami muszę je zdecydowanie obniżyć. Przepraszam wszystkich fanów, może film na podstawie tej książki podziała na mnie jakoś lepiej, ale zwyczajnie się nie podnieciłam, a udawać nie będę.