Instytut recenzja

Teddy Cannon to utalentowana hazardzistka mieszkająca w Vegas, którą poznajemy podczas jednej z eskapad do kasyna. Jak to zwykle bywa, nie jest to jej udany wypad... chociaż z jednej strony dzięki niemu poznaje prawdę o sobie. Kobieta dowiaduje się, że jest medium i że może rozwinąć swoje zdolności oraz je opanować w specjalnej rządowej placówce. Kuszące, prawda? Tak też sądzi główna bohaterka i ryzykując wszystko, wyjeżdża do Instytutu Whitfielda.

,,Instytut'' wraz ze swoją tematyką kojarzył mi się trochę z ,,Harrym Potterem'' i trochę z serialem ,,CIA: Kryminalne Zagadki''. I w sumie dobrze, bo oba te światy tu się łączą. Mamy szkołę dla mediów, w której te próbują opanować swoje zdolności oraz nauczyć się je wykorzystywać i jednocześnie szkołę, w której przygotowują te same osoby do pracy na rzecz rządu (uczą się m.in. kryminalistyki, zasad działania FBI itp.). Jest to bardzo ciekawe i byłoby jeszcze bardziej, gdyby autorka bardziej się na tym skupiła i lepiej opisała, chociażby lekcje. Oczywiście kilka opisała... ale wydawały się takie przeciętne niczym zwykłe wykłady. Ciekawe również byłoby dalsze szkolenie praktyczne, ale to też zostało potraktowane nieco po macoszemu.





Przyznam szczerze, że dopiero za dość sporą częścią książki ta zaczęła mnie naprawdę wciągać w swoją historię. Pierwsza część jest naprawdę przeciętna i już niemal traciłam nadzieję, aż doszłam do przełomowego momentu w którym akcja zaczęła się toczyć i to jak! Druga połowa totalnie przebija tą pierwszą. Widać tu rozwój bohaterki i jej przyjaciół, dostajemy też sprawę, która będzie nam towarzyszyć do końca książki. Wszytko nabiera rozpędu i widać wyraźnie cel tej książki. Jednakże z tym celem przychodzi też zrozumienie tego, co może się stać. Przewidziałam końcówkę niczym prawdziwe medium. Myślę, że to tylko dlatego, że łapałam drobne wskazówki... oraz nie do końca wszystkim ufałam. To chyba wynika z tego, że za dużo mam przeczytane książek w tym stylu. Zawsze ktoś lub coś musi zawalić. Ja nie zdradzę wam kto, musicie sami się dowiedzieć albo wyłapać.

Rzadko to robię, ale na uznanie zasługuje też cudowna okładka projektu Mariusza Banachowicza. Na zdjęciach wygląda super, ale na żywo... o rany! Jest piękna. To oko patrzące jakby w naszą duszę i myśli. Okładka pasuje definitywnie do książki i jest zdecydowanie lepsza od oryginalnej wersji.

A ,,Instytut'' K. C. Archer dostaje ode mnie 5/10. Liczę, że to co działo się w drugiej części książki będzie kontynuowane w ,,The Astral Traveler's Daughter''.