Recenzja książki To wiem na pewno

Dziś przyszedł w końcu czas na recenzję cegły, z którą dość długo się biłam.

Ta ponad 800- stronicowa powieść jest opisem walki z życiem, którą prowadzi Dominik Birdsey w swoim imieniu i w imieniu swojego i brata bliźniaka Tomasza. W zasadzie całe ich życie to dramat, tylko nie wiadomo, czyj jest większy - Tomka, który jest schizofrenikiem zamknniętym w Zakładzie Psychiatrii Sądowej w Hatch po odcięciu sobie ręki za namową biblijnych głosów czy Dominika, silniejszego brata, który całe życie próbuje się zdystansować od swojego „zepsutego” odbicia jednocześnie broniąc brata i robiąc dla niego wszystko, próbując uporać się z odrzuceniem matki, brakiem ojca, śmiercią dziecka i odejściem żony.

Szukając odpowiedzi na pytania Dominik sięga po pamiętnik dziadka, imigranta z Włoch, który choć wychwalany przez matkę nie okazuje się nikim innym niż brutalem z kompleksem wyższości. Nie znajduje tam jednak żadnych konkretnych odpowiedzi, a sprzeczności zdają się w nim tylko narastać.

Zaczynając powieść byłam przerażona jej formatem, dlatego tak długo z nią wcześniej zwlekałam. 800 stron, mała interlinia, niestety bardzo wolno się czyta. Dopiero po jakichś trzystu stronach wciągnęłam się w książkę, później znów przestój i ponownie trochę zainteresowania. Myślałam, że w połowie zostało powiedziane wszystko, czego można w życiu doświadczyć, jednak autor dokłada bohaterowi życiowych problemów i rzuca kłody pod nogi.

Jestem jednak zaskoczona, że mimo wszystko udało mu się utrzymać moją uwagę przez tyle stron i choć tyle razy chciałam ją odłożyć, dobrnęłam do końca. Bardzo dużo w niej nienawiści do siebie i innych - Dominik cały czas walczy ze sobą i nastawieniem do bliźnika, którego uważa za przekleństwo i źródło jego niepowodzeń. Przecież gdyby nie stała opieka nad słabszym i stukniętym Tomaszem i matka wyznaczająca mu takie zadanie, jego życie wyglądałoby inaczej. Bardzo dużo też jest goryczy, homofobii i rasizmu. To wszystko jest aż przytłaczające.

Czy polecam? Szczerze nie wiem, na pewno nie jest to tak genialna książka jak krzyczy okładka.