Recenzja książki To jej wina

Żyć w koszmarze poczucia winy. Potężnej siły kosztownej emocjonalnie. Trzyma w potrzasku, więzi i nakazuje szukania źródła cierpienia. Wiele osób nie chce tego odczuwać. Zrobią wszystko, by się go pozbyć. Gdy popełnią błąd, udają że nic się nie stało. Nie umieją przyznać się do pomyłki, a żyjące emocje próbują zadusić. Są brzemieniem, które uniemożliwia spokojne życie. Często dzieje się coś zdumiewającego, coś pozornie nielogicznego. Zamiast skruchy, pojawia się złość, agresja, atak. Obrona, aby się oczyścić. Pokazać, że nie ma się nic na sumieniu. Przecież to nie moja, ale to jej wina.

Marissa przybywa pod wskazany adres, by odebrać syna ze spotkania z kolegą z klasy. Otwiera jej nieznana kobieta i stwierdza, że to pomyłka. Ktoś celowo wprowadził ją w błąd, a po dziecku zaginął ślad. Zszokowana zgłasza zaginięcie. Przeżywa najgorszy koszmar. Niepewność, strach, obawa o bezpieczeństwo.
Jeden chłopiec, cztery kobiety, na które pada podejrzenie, ale tylko jedna jedt winna.

Emocje, tajemnice i szokujące odkrycie tworzą mieszankę, która pochłania bez reszty. Smutna, wręcz poruszająca historia, bowiem krzywda dziecka przytłacza. Tu dochodzą jeszcze inne problemy, z którymi czytelnik musi się zmierzyć.

Od początku czuć atmosferę zagrożenia i niepewności. Wiemy kto jest winny uprowadzenia, ale nie znamy motywu. Zostajemy wciagnięci w intrygę, której zakończenia nie przewidzimy.

Gdy znika dziecko świat wiruje, zatrzymują się czas. Tracisz to co najcenniejsze. Ludzie przychodzą, odchodzą. Wszystko staje się jednostajne, zlewa się i zanika. Krążymy pomiędzy wspomnieniami. Fragmenty zdarzeń doprowadzają nas do prawdy i motywu działania. Okazuje się, że życie zbudowano na kłamstwie. Cierpienie przejmuje stery. Wywraca się wszystko do góry nogami.

Nic tu nie jest oczywiste i każdy ma coś do ukrycia. Początkowo sielankowa sceneria ukazuje prawdziwą twarz. Bohaterowie naznaczeni przeszłością uciekają tak naprawdę nie biegnąc po zakurzonej ścieżce życia. Wyrzuty sumienia, które sami stworzyli, zasłaniają horyzont życia. Zbudowano mur, a bój o prawdę wymaga poświęcenia jakim jest szczęście dziecka.
Siłą tej powieści jest realistyczna fabuła. Sekrety niszczące rodzinne więzy i postacie, które muszą stawić czoła największym lękom. W ich przypadku czas nie leczy rany, a nadzieja staje się melancholią opuszczenia.
Gorąco polecam.