Topielice recenzja

Valeria była aktorką grającą główną rolę w serialu komediowym w Szwecji. Nie tego oczekiwała od życia, a teraz otworzyła się przed nią nowa ścieżka kariery. Zaproponowano jej główną rolę w ambitnym filmie, do tego kręconą w jej ojczyźnie - Polsce. Film powstał ba podstawie książki sławnego rodzimego pisarza Gustava Kornelowskiego.

Vincent Lewicki analizował wydarzenia poprzedniego tygodnia. Po kilku latach nieobecności jego była wróciła w końcu do kraju i zażądała rozwodu. W końcu się doczekał. Nie mógł zrozumieć czemu zmarnowała mu tyle lat życia, ale cóż na szczęście zaraz będzie wolnym mężczyzną.

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk telefonu. Nadkomisarz Portowski klął niczym szewc tłumacząc, że prokurator Halszka Hardy już jest na miejscu.

Gdy Lewicki przyjechał, patolog szybko zapoznał go z sytuacją. Ofiara wypadła z trzeciego piętra, jednak jej obrażenia wskazywały na morderstwo ponieważ miała wykłute oczy.

Następnego dnia po zbadaniu denata okazało się, że został otruty, a ktoś zadał sobie wiele trudu żeby zatrzeć za sobą wszelkie ślady. Ofiarą był najpoczytniejszy polski pisarz Gustav Kornelowski.

Czy morderstwa dokonał ktoś niezadowolony z obsady filmu? A może tajemnicza sekta o której głoszą plotki?

Czy prokurator Hardy i Lewickiemu uda się rozwiązać zagadkę, którą śledzi cała Polska?

Fabuła mogłaby być ciekawa, gdyby nie niektóre „odkrywcze” przemyślenia głównych bohaterów, które z poważnego śledztwa czynią w niektórych momentach komedię. Dla przykładu Pani prokurator zastanawiająca się od czego jest skrót „Vini” albo stojąca za lustrem weneckim przyglądając się przesłuchaniu: „dręczy ją pytanie, czy to naturalny kolor artystki. Hardy zawsze marzyła o takiej fryzurze. Pragnęła zostać blondynką.” Naprawdę to jest to o czym myśli prokurator podczas przesłuchania?

Sporo jest takich delikatnych absurdów.

Jeśli pominiemy te niektóre bezsensowne dialogi i decyzje bohaterów, wyłoni nam się obraz ciekawej intrygi z tajemniczą sektą w tle. Spora ilość wątków i bohaterów wprowadza lekkie zamieszanie, ale jeśli się czyta uważnie można się nie pogubić.

Szczerze muszę powiedzieć, że jak już się przyzwyczaiłam do stylu autorki to od połowy książki czytałam z ciekawością, niestety koniec lekko odjechał.

Z pewnością sięgnę po kolejną książkę autorki, gdyż jestem ciekawa w jakim kierunku będzie się rozwijać, widać że potencjał jest dobry.

#lira

#renibook