Tracąc nadzieję recenzja

❤️Przedpremierowa recenzja
patronacka❤️

"Dzisiaj żyję i przestaję myśleć o przeszłości, biorąc od życia to, co najpiękniejsze.
Miłość."

Przed bohaterami trudny czas. Tajemnice, które coraz bardziej wydają się im zagrażać, wciąż nie zostały ujawnione. Josselin zdaje sobie sprawę, że kiedy wyjawi prawdę, nic może nie być już takie samo. Szczególnie choroba, która odbija swoje piętno, może odstraszyć Deana. On już kiedyś kogoś stracił. Czy poradziłby sobie kolejny raz? Czy jej życie jest zagrożone?

Miłość jest na zawsze. W zdrowiu i w chorobie, aż po deski grobowe... Ale czy ich uczucie jest na tyle silne, aby przetrwać to wszystko?

"Tracąc nadzieję" to historia, która w pełni odkryje przed nami swoją bolesną stronę, sprawiając, że utoniemy we wspomnieniach bohaterów, które nadal są żywe... Teraźniejszość również stanie pod znakiem zapytania, a przyszłość... Ją będziecie musieli odkryć sami.

Bohaterowie tej książki, czyli Josselin oraz Dean mają między sobą jeszcze niewyjawione tajemnice, które ciążą im na sercu. Ciągle się odpychają, nie zdając sobie sprawy tym, że sami sprawiają sobie ból. Nie potrafią porozmawiać i wyjaśnić sobie tego, co skrywają. Wtedy wszystko mogłoby być prostsze. Jednak nie jest... Czy będą umieli spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć co skrywa ich dusza?

Ta książka jest niczym rana. Z każdym rozdziałem otwiera się coraz bardziej, aby dostarczyć nam bólu, łez bohaterów oraz tego,co najgorsze-ich demonów przeszłości, które nie dają im spokojnie żyć. Kiedy tajemnice będą krok po kroku się ujawniać, poczujecie najpierw ból, a później ulgę, że niewypowiedziane słowa, są już tylko wspomnieniem. Będą musieli zawalczyć o siebie, aby nie stracić nadziei, która rośnie w ich sercach.

Zanim zaczniecie czytać tę książkę, przygotujcie się na ogrom emocji, które zaleją was podczas poznawania tej historii.
Nerwy trzeba mieć stalowe, bo to, co czasami robią i jak się zachowują, sprawia, że ma się ochotę rwać włosy z głowy. Oni nie potrafią uniknąć zachowania, które nie wzbudzałoby w nas irytacji. Czasami ich postępowanie było tak śmieszne, że w głowie miałam pytanie: "co wy robicie". Gubili się w tym, co czuli, albo prościej mówiąc, chcieli uniknąć tego, co nieuniknione. Są to bohaterowie, których zapamięta się na długo, bo pomimo ciężkiej sytuacji, oni potrafili odrodzić się na nowo i czerpać z życia ile tylko się da. Mimo przeciwności, mimo zła, które na nich czyhało. Czy nadzieja, która jest w ich sercu, wystarczy, aby napisać szczęśliwe zakończenie? Ja już wiem, ale dla was pozostanie to zagadką do rozwiązania.