Będzie bolało recenzja

" Zawód lekarza to ciężki kawałek chleba, wymagający poświęcenia mnóstwa czasu, energii i nerwów." (str. 229)

Autor po sześciu latach pracy w służbie medycznej zrezygnował z zawodu. Likwidując dokumentację medyczną natknął się na swój dziennik zawierający jego zapiski z pracy w szpitalu.
Cofa się do przeszłości. Wymienia czynniki, które zadecydowały o wyborze zawodu lekarza. Wyposażony w ogromną wiedzę teoretyczną z pozytywnym nastawieniem i myślami rozpoczyna "lekarską karierę". Przedstawia swoją drogę pełną wyzwań od stażysty do starszego rezydenta. Zderzenie z rzeczywistością jest bolesne i jakże odmienne od jego wyobrażeń. Swoją dzienną pracę w szpitalu porównuje do pracy "sekretarki z turbodoładowaniem" (str.19), a nocną do piekła. Odbywając kilka dyżurów z rzędu plus dyżury nocne poznaje granice swojej
wytrzymałości. Opowiada o pacjentach, ich chorobach, o pierwszym zetknięciu się ze śmiercią. O radości jaką odczuwał, gdy udało mu się uratować od śmierci pacjenta.

Po półrocznym okresie stażu został przeniesiony na oddział urologiczny. Musiał zmierzyć się z trudną sztuką przekazywania złych wieści pacjentom czy rodzinie. Później jako starszy stażysta musiał podjąć decyzję o specjalizacji. Wybrał ginekologię i położnictwo. W jego szpitalnym życiu towarzyszą mu wykluczające się wzajemnie odczucia, radość i smutek, duma i porażka. Po upływie czasu stażyści są przenoszeni do innego szpitala w różnych rejonach, dlatego najczęściej decydują się na wynajem mieszkania.

W kolejnym szpitalu spotkał się z zasadą "zobacz, zrób sam, naucz innych" (str.79), gdzie często pierwsza czynność była pomijana, czyli został rzucony na głęboką wodę, gdzie nie było ratownika. W szpitalu spotyka się z niewyobrażalnymi przypadkami ludzkiej głupoty, nieświadomości i naiwności, a trudni pacjenci nie ułatwiali życia lekarzom. Wspomina o niskich zarobkach początkujących lekarzy, niewspółmiernych do czasu i wysiłku ich pracy, o wadach i zaletach swojej profesji. Dla niego szczególnie ważna była wdzięczność pacjentów, która pozytywnie motywowała go do pracy, bo na pochwałę ze strony szefostwa nie mógł liczyć. Jego prywatne życie równało się zeru, o urlopie czy dniach wolnych mógł zapomnieć, bo priorytety pracy dominowały.

O wszystkich zdarzeniach opowiada z humorem, przytacza wiele zabawnych historii, pomyłek służby medycznej, które nie wyrządzały pacjentom krzywdy. Obserwujemy jak z upływem czasu zmienia się jego osobowość. Początkowy zapał i euforia uleciały, pozostało zmęczenie, stres, nerwowość i zniechęcenie. Jednak nadal cieszył go fakt z uratowania życia ludzkiego czy poprawy jego jakości. Opisuje różne sytuacje ze swojej praktyki zawodowej i te zabawne i te tragiczne, czy zagrażające życiu i zdrowiu pacjentów. Ukazuje moralne dylematy lekarzy. Całość jest opisem funkcjonowania brytyjskie służby medycznej. Na końcu poznajemy powód jego decyzji o odejściu z zawodu.