Czas Gierka. Epoka socjalistycznej dekadencji recenzja

„Podwyżek cen, od początku lat siedemdziesiątych było bez liku, bo po klęsce „operacji cenowej” z grudnia 1970 roku spryciarze z Komitetu Centralnego umyślili sobie, że ukrytych podwyżek – ukrytych pod płaszczykiem na przykład zmiany opakowań – „ciemny lud” nie zdoła dostrzec. Temu celowi miała na przykład służyć dyskusja na posiedzeniu Biura Politycznego w sierpniu 1972 roku, podczas której rozpatrywano referowaną przez Mieczysława Jagielskiego, wicepremiera i ministra rolnictwa, sprzedaż wyłącznie mięsa konserwowanego, czyli pakowanego w puszki. Jak wspominał Zdzisław Rurarz, wówczas doradca ekonomiczny Edwarda Gierka, pomysł brano pod uwagę całkiem poważnie i może dalej by go procedowano, gdyby Rurarz wiedziony tęsknotą za befsztykiem tatarskim nie stwierdził, że według amerykańskich i angielskich uczonych efektem rosnącego spożycia konserwowanej żywności jest wzrost homoseksualizmu.
Jaroszewicz „słuchał mnie z największą uwagą, coś potem pomruczał do siebie i raptem wybuchnął, zwracając się do wicepremiera Jagielskiego: >>Ej, Mietek, pedałów to ty z nas nie rób<< - wspomina Rurarz”.

„(Gierek) nie miał z kim przegrać. Poza rzeczywistością. „Nierzeczywistą rzeczywistością”, do połowy dekady piękną, bo smakującą szynką Krakus, wódką Żytnią, pepsi-colą, papierosami Marlboro i spalinami wydzielanymi przez fiata 126p, ale nagle zaczynającą skrzeczeć. W 1973 roku sygnały, że rzeczywistość przygotowuje rachunek za pobyt w socjalistycznym raju, zaczęły się nasilać, bo producenci ropy naftowej podnieśli jej cenę o 400 procent, co spowodowało gwałtowny wzrost kosztu kredytów zaciąganych przez Polskę w bankach zachodnich”.





„W 1979 roku spłata kredytów pochłaniała już 76 procent dochodów z eksportu, konieczne więc się stało radykalne ograniczenie importu inwestycyjnego. W efekcie produkcja wielu przedsiębiorstw po prostu zamarła. Agonia, przed którą mogłyby uratować jedynie niezwykle ostre cięcia, ale na to rządząca ekipa nie miała ani siły, ani ochoty, ani determinacji. O tragicznej sytuacji płatniczej Polski najlepiej świadczy wydarzenie z końca lat siedemdziesiątych, gdy przebywający w Warszawie premier Libii złożył polskim władzom ofertę kupna stu czołgów T-72 produkowanych w gliwickiej fabryce. „Nasi, oczywiście, zgodzili się, ponieważ płacił gotówką. W nocy gość zaczął myśleć, obliczać i rano oświadczył, że kupuje nie sto, ale czterysta czołgów – opisywał Mieczysław Rakowski. – Ponieważ nie mamy na stanie tylu luzem stojących czołgów, po prostu rozbrojono dwie dywizje pancerne. Jaruzelski rwał włosy z głowy, ale nic to nie pomogło.”

To nie mogło się udać i w pewnym momencie musiało doprowadzić do pogorszenia warunków życia. Wróciły kartki na produkty spożywcze. Zaczęto podnosić ceny. Dla wielu Polaków to była brutalna pobudka ze snu o socjalistycznym raju. Efektem było coraz większe niezadowolenie, a ostatecznie fala strajków, która rozlała się po całym kraju. W niedługim czasie nikt nie chciał już słuchać pięknych słów Gierka i „Pierwszy” musiał być „zniknięty”. Partia nigdy się nie myli, odpowiedzialność musi spaść na konkretne osoby, nie na ideę.