Grona gniewu recenzja

Są na świecie takie książki i tacy autorzy, do których podchodzi się nie tylko z pewnością, że będą arcydziełem, ale wręcz bezkrytycznie. Dla mnie to zawsze będą Kerouac, Burroughs czy Bukowski (tak wiem, ciekawy zestaw xD). I oczywiście jest John Steinbeck. Genialny i wybitnie niedoceniony. Jego proza, dogłębna, nienachalnie przypominająca o najważniejszych wartościach życiowych, pobudzająca intelektualnie i skłaniająca do refleksji i przemyśleń. Taki jest Steinbeck i takie są Grona Gniewu. Niezwykłe, wspaniałe i niezapomniane! Ta książka jest określana arcydziełem i nietrudno zrozumieć, dlaczego. Jest to taki rodzaj książki, która porusza tak dogłębnie, że prawie niemożliwe jest oddanie wrażenia, jakie pozostawia. Steinbeck opowiada z bolesną trafnością historię rodziny Joadów. Ich silne więzy rodzinne, zaangażowanie w ciężką pracę i społeczność, odmowa poddania się w obliczu nierównych szans, wraz z ich prawdziwą dobrocią, zmuszają do zatrzymania się i zastanowienia. Dlaczego byli tak znienawidzeni? Dlaczego prawo tak bardzo było przeciwko nim? Czego dziś możemy się nauczyć z tej historii? Za każdym razem, gdy jako społeczeństwo decydujemy, że możemy deptać prawa jakiejkolwiek grupy, ryzykujemy powtórzenie tego, co stało się z Joadami i innymi rodzinami migrantów. Ta historia to swoisty portret konfliktu między potężnymi a bezsilnymi, gwałtownej reakcji i stoickiej siły, ukazuje horror Wielkiego Kryzysu, a także śledzi samą naturę bezzasadności, równości i sprawiedliwości. To historia przerażająca swoim realizmem, zwłaszcza dlatego, że John Steinbeck ma dar przedstawiania społeczeństwa i ludzi w otwarty i uczciwy sposób, który pozostawia poczucie pustki, a mimo tego pochłania się tę historię, bo jest ona tak niesamowita. Tworzy mocniejszy rozwój postaci w jednym krótkim rozdziale niż wielu autorów w całej książce. W powieści Steinbecka można odnaleźć dużą dozę dramatyzmu, objawiającego się zarówno w opisie krajobrazów, otoczenia bohaterów, ich emocji i myśli, a także w konstruowaniu kolejnych wydarzeń. Z kart Gron gniewu przemawia depresja i rozpad. A jednak, jest to też historia nadziei i przetrwania, mimo, że w tej podróży jest wiele śmierci. To historia pełna złości, pełna pasji płynącej z serca. To powieść, którą się czuje każdą synapsą ciała, to nierozwiązany obraz, zapis historii, która wciąż się toczy. Nie jest to swobodna lektura, na jeden raz. Ona kiełkuje w człowieku, rośnie, zostaje na lata, ale by tak się stało, potrzebuje całej uwagi i skupienia.

Literatura Johna Steinbecka uspokaja, upaja i przede wszystkim pozwala dostrzec i docenić podstawowe i najważniejsze ludzkie wartości oraz tę prozaiczną, codzienną i rutynową część naszego życia, którą nie zawsze odpowiednio postrzegamy i doceniamy tak jak powinniśmy, stale siląc się o to, aby ciągle mieć więcej i lepiej. Grona gniewu to potężna uczta literacka, to opowieść o trudnościach, która porusza serce. To mistrzowsko napisana historia, która przetrwała próbę czasu. Epicka, refleksyjna, prześladująca nasze myśli, wciągająca, a jednocześnie piękna. To taki rodzaj prozy, którą każdy w życiu powinien przeczytać choć raz.