Recenzja książki Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci

Matka, kobieta, która nosi na barkach całą rodzinę. Pilnuje, by dzieci zjadły śniadanie, ociera pot z chorego czoła i wspiera, gdy wszyscy są przeciwko nam. Niczym tarcza osłania przed złymi słowami czy spojrzeniami. Broni, gdy dzieje się krzywda. Ona, najważniejsza osoba. Dla dzieci z niepełnosprawnością to ktoś więcej. To anioł stróż, który dzielnie trwa u ich boku. Często do samej śmierci. Oddajmy im głos, bo w tej całej sprawie, one mają najwięcej do powiedzenia. Nie zapominajmy o tym.

Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci, to zbiór historii opowiedzianych z perspektywy kobiet o trudzie wychowywania potomków z różnymi chorobami, rzadkimi i często nieuleczalnymi. Takim, na które nie ma magicznego lekarstwa. Są tylko dwa wyjścia albo spowolnić bieg przypadłości, albo nie pozwolić na dodatkowe schorzenia.

Każde zdanie, każda opowieść porusza czułą stronę czytelnika. Sprawiając, że nie da się przejść obojętnie obok tej książki. Nie uronić choć jednej łzy nad losem nie tylko kobiet, ale przede wszystkim dzieci. Jak wiele muszą wycierpieć, każdego dnia, a noc przynosi tylko chwilowe ukojenie. I choć każdy rozdział jest inny, to łączy je jeden wspólny mianownik. Tym mianownikiem jest samotność. Często pozostawione bez pomocy, odbijają się od drzwi, słysząc jedynie, że zamiast siedzieć na socjalu, to poszłyby do pracy. Takie słowa bolą, szczególnie od rodziny czy bliskich przyjaciół. Smutek ten potęguje się kiedy, tak jak jednak z bohaterek zaznaczyła, lekarza nie traktują cię poważnie. Mówią o twoim dziecku jak o przedmiocie bez wartości.

Autor niejednokrotnie udowodnił, że potrafi skonstruować rzetelny reportaż. Oddając głos rozmówcom, nie szuka sensacji, nie zadaje przyciągających uwagę pytań. Merytoryka to najważniejsze słowo w tej pozycji. Pan Jacek Hołub, tak dobiera rozmówców, by pokazać nam różne oblicza omawianego tematu. Tak też jest i tym razem. Mamy kochające się małżeństwo i samotną kobietę. Radość z macierzyństwa połączoną z bólem i ogromnym zmęczeniem.

Oby umarło przede mną, bolesne, ale jakże prawdziwe...