W cieniu zła recenzja

Oficer śledczy Amanda Beck stała obok rachitycznego krzaka przy którym dwa lata wcześniej ktoś podrzucił ciało małego, zaginionego chłopca. Przez kilka tygodni poszukiwała go olbrzymia ilość osób, a Amanda prowadziła wtedy to śledztwo. Niestety bez rezultatu, przez co jej kariera stanęła w martwym punkcie.

Teraz znowu stała w tym miejscu i przyglądała się makabrycznemu widokowi. Ciało znajdowało się w pozycji na klęczkach jakby przygotowane do modlitwy. Liczne rany kłute zdobiły zwłoki nastoletniego chłopca. Dookoła zaś znajdowały się setki odciśniętych na kamieniu krwawych śladów dłoni.

Paul Adams przyglądał się chorej matce, która leżała nieprzytomna na łóżku. Z tego co mówiła kobieta opiekująca się nią, prawdopodobnie już się nie obudzi.

Nagle jednak poderwała się z łóżka powtarzając: „krwawe dłonie Paul. Wszędzie krwawe dłonie”.

Mężczyzna wzdrygnął się przerażony i wcisnął dzwonek alarmowy.

Odjeżdżając spod szpitala skierował się w stronę domu rodzinnego, którego dawno nie odwiedzał. Na miejscu zorientował się, że od jego wyjazdu nic nie zostało zmienione. Wpatrując się w swoje rzeczy zdał sobie sprawę z tego, że jak bardzo by się nie starał zapomnieć o przeszłości, ta nie pozwoli mu zapomnieć o sobie. Wspomnienia zalały go niczym fala, a słowo „inkubacja” zawisło w powietrzu.

Co łączy te wszystkie przypadki z morderstwami, których zagadkę musi rozwiązać Amanda Beck?

Nowa książka autora „Szeptacza”.

Pierwsza książka zupełnie nie wzbudziła mojego zachwytu. Nudna i mocno przewidywalna. Dodatkowo widać mocną fascynację autora twórczością Stephena Kinga. Co przełożyło się na próbę skopiowania jego pomysłów. Dla mnie było to nie do przełknięcia.

W „Cieniu zła” w dalszym ciągu są nawiązania do króla, lecz widać również iż autor powoli pracuje nad własnym stylem i nie stara się już na siłę odwzorowywać Kinga. I to już przełożyło się w fabule na zdecydowany plus. Ciekawy pomysł na rozwój historii powoduje, iż książka jest całkiem ciekawa. Mamy odrobinę grozy połączonej z kryminałem. Retrospekcje dotyczące wydarzeń z życia Paula przybliżają nas do rozwiązania zagadki. Jak w przypadku „Szeptacza” rymowanka która się pojawiała była dla mnie okropnie nudna i nic nie wnosząca do fabuły, tak tutaj pomysł krwawych odcisków dłoni zdecydowanie dobrze kreuje ten wątek grozy.

Widać spory postęp autora, który stara się pracować nad swoim stylem i kreować własne pomysły. Zdecydowanie temu kibicuje, gdyż po pierwszej książce byłam bliska skreślenia go z listy autorów, których zamierzam jeszcze czytać. Teraz będę wypatrywać kolejnej jego pracy, gdyż jestem bardzo ciekawa jaki kierunek docelowo wybierze dla siebie.

#muza

#renibook