Recenzja książki Nie wiesz nic

Prolog. Wyjazd, który zamienił się w dramatyczną walkę o przetrwanie.
Strach.
Bezradność.
Łzy.
Uciekaj!
Kim oni są?
Hubert czuje na plecach ich oddech, a ja mam ochotę się odwrócić, jakby to za mną miał się ktoś czaić.

Znana nam już z poprzedniej części ekipa, a także kilku nowych bohaterów. Rozdziały, charakterystyczne już dla mnie u Marcela Mossa, z kilku perspektyw. Z każdej tej ważnej strony, co dla mnie zdecydowanie jest plusem.
Trochę miałam problem z tym, że po tak długim czasie, nie pamiętałam wszystkich szczegółów. (No okey, w przypadku Mossa ten czas i tak nie jest aż tak długi, całkiem szybko dostajemy do łapek kolejne jego książki!)
Autor jak zwykle porusza sporo ważnych, bardzo życiowych tematów. Zaznaczyłam sobie kilka naprawdę dobrych cytatów, takich prawdziwych, czasem przygnębiających, taka smutna prawda.

Hubert, który po śmierci Alana został nowym kapitanem, jego drużyna nie potrafi poradzić sobie z tym co się stało, ruszyć dalej. Czy obóz w Bieszczadach pomoże im znów stać się drużyną?

Karina... Historia Kariny potoczyła się w całkiem zaskakującym dla mnie kierunku!

Marta, Wiki, Sara, Kuba i Nina. Ich już znamy. Pora, żeby i oni wrócili do normalności. Ktoś jednak zdecydowanie nie chce im na to pozwolić. Czy prawda wyjdzie na jaw?
Życie jest zbyt krótkie, żeby udawać, bać się, żyć pod publiczkę, nie być sobą.

Idziemy jakby trzema drogami, śledzimy trzy wątki, ale gdzieś się one przecinają, łączą się. Tylko czy w końcu utworzy się jedna ścieżka?
Dużo się dzieje, dodatkowo, każdy z bohaterów ma swoje własne problemy. Plusem jest to, że widać, że wydarzenia z pierwszej części książki coś w tych dzieciakach zmieniło.

Czytając, momentami miałam skojarzenia z Igrzyskami Śmierci i z serialem Pretty Little Liars. O ile Igrzyska autor może kojarzyć, tak wydaje mi się, że przy tytule PLL, reakcją mogłoby być co najwyżej takie "he?" :P

Dodatkowym smaczkiem jest zgrabne wplecenie przez autora innej napisanej przez siebie książki. Agencja ECHO się kłania! :)

Przez pierwsze strony książki poznajemy nowych bohaterów, nowe wątki i może dla mnie dopiero tak od setnej strony, ale z każdą kolejną robi się naprawdę coraz ciekawiej i było mi bardzo trudno przerwać lekturę! A wątek fuksówki był naprawdę mocny, szokujący!
Nie do końca jestem jednak usatysfakcjonowana zakończeniem. Może nie tyle samym zakończeniem (epilogiem), bo ono naprawdę mi się podobało! ale rozwiązaniem pewnych spraw.
I żeby jeszcze trochę się uczepić ;) wyłapałam też mały błąd w narracji, w rozdziale Sary nagle głos dostała Marta ;)
Pomimo paru zgrzytów, myślę, że książki Mossa warto czytać!