Podwójna pętla recenzja

Są takie gatunki książek, których zasadniczo nie czytam. Jednakże ostatnio postanowiłam otworzyć się na kryminał, zaczynając łagodnie – od komedii kryminalnych. Kazimierz Kyrcz Jr jakiś czas temu przykuł moją uwagę tytułami, jakie znajdują się w jego dorobku. Zatem kiedy zareklamowano mi „Podwójną pętlę” jako komedię, postanowiłam poznać pióro krakowskiego policjanta.

Mam poważne wątpliwości co do tego, by zakwalifikować „Podwójną pętlę” do komedii kryminalnych. Książka jest pełna czarnego humoru, a jej fabuła krąży wokół powtarzających się śmiertelnych wypadków i zbrodni, więc podstawowe warunki spełnia, jednak jest zupełnie inna niż wszystko, co do tej pory czytałam w ramach gatunku. W moim odczuciu bliżej jej do thrillera.

Bohaterem jest policjant, Mateusz Bednarski, który zajmuje się cyberprzestępczością, zmaga z opresyjnym przełożonym, próbuje ułożyć życie prywatne w jako takim porządku. Pełna beznadziei, paradoksalna rzeczywistość jest źródłem zabawnych wniosków, sarkastycznych komentarzy i spostrzeżeń oraz komicznych zbiegów okoliczności. Bednarski wypełnia swoje obowiązki bez entuzjazmu, ale sumiennie, z rezygnacją poddając się policyjnym procedurom, licząc się z możliwością nieprzyjemnych komentarzy ze strony Wampira – swojego szefa – starając się schodzić mu z drogi tak często, jak to możliwe. W tym celu zgłasza się na casting do programu telewizyjnego o pracy policjantów i go wygrywa. W dodatku razem z ulubioną koleżanką z komendy. Jednak wokół niego zaczynają ginąć ludzie – jego podopieczni, jego bliscy i współpracownicy. Wreszcie dostaje liścik z pogróżkami, z którego wynika, że zginąć ma również jego ukochana Patrycja. Postanawia ratować jej życie na własną rękę, dlatego razem uciekają z miasta.

Książka skrzy się czarnym humorem i komizmem sytuacyjnym. Dobrze się czyta i można się tym dobrze bawić. Kiedy jednak wokół naszego bohatera zacieśnia się pętla śmierci, robi się groźnie i makabrycznie. Autor kilkakrotnie sugeruje, kto może być winnym zbrodni, ale tylko po to, by zmylić trop. Ostateczne rozwiązanie było, przynajmniej dla mnie, dosyć zaskakujące.

Nie rozumiem do końca, dlaczego bohater nie zwrócił się po pomoc do kolegów po fachu, bo mogło to uratować wiele żyć. Oceniam to jako typowe zachowanie bohatera thrillera, który wchodzi właśnie tam, gdzie jest ciemno i gdzie panuje niepokojąca cisza tylko po to, żeby wpaść w paszczę potwora (lub łapy psychopaty). Poza tym nie dostrzegłam żadnych fabularnych niedociągnięć.

Czytałam z przyjemnością, a kiedy trup zaczął się gęsto ścielić, zarwałam noc, by się dowiedzieć, kto zabija. Książka jest charakterystyczna, napisana zabawnie i niepozbawiona dreszczyku emocji. Polecam uwadze.