W pogoni za nazistą. Tom I recenzja

Zadziwiona popularnością tematu podejmowanego przez polskich autorów, który w skrócie nazywam "z nazistą w tytule", postanowiłam zmierzyć się z kolejną powieścią z tej grupy. Sięgnęłam po pierwszy tom "W pogoni za nazistą" Joanny Jax, pisarki niezwykle popularnej, piszącej powieści obyczajowe z historią w tle, bo do historycznych bardzo im daleko. Po lekturze "Syna zakonnicy", "Dziedzictwa von Becków" i "Piętna von Becków" raczej nie planowałam kolejnej przygody z twórczością Joanny Jax, która swoją debiutancką powieścią, jak czytamy na skrzydełku pierwszego tomu "W pogoni za nazistą", od lat niczym wzorzec z Sèvres wytycza trendy na polskim rynku wydawniczym. Potrzebowałam jednak czegoś do szybkiego przeczytania, a książki Joanny Jax akurat były pod ręką.

Nie po raz pierwszy, ale mam nadzieję, że ostatni napiszę, że nie opłaca się pisać szybko, żeby jak najwięcej książek danego autora ukazało się na rynku wydawniczym. Szybkie pisanie mści się bowiem zbyt powierzchownym ujęciem tematu i pobieżnym opisaniem bohaterów, a gdy jest ich ogrom, naprawdę można się pogubić albo ulec wrażeniu, że stoimy w tłumie ludzi, których kiedyś nam przedstawiono, ale nie jesteśmy w stanie dopasować nazwiska do twarzy czy też opowiedzianej o danej osobie historii. Po zakończeniu pierwszej części nie znalazłam w książce żadnego bohatera, do którego poczułabym czytelniczą słabość.

Szkic do powieści - tak określiłabym tom pierwszy "W pogoni za nazistą". Oczywiście jestem ciekawa, co zastanę w tomie drugim, ale moja ciekawość nie dotyczy samej historii, a sposobu jej poprowadzenia. Chyba po raz pierwszy spotykam się z sytuacją, gdy zupełnie nie interesują mnie postaci, ich losy są mi bowiem obojętne, chcę się natomiast dowiedzieć, jak zostały opisane, jak poprowadzono wątki i czy będzie lepiej, czy wręcz przeciwnie. Mam nadzieję, że nie będzie to szybki strzał i po sprawie. Na razie jest bez emocji i bez zainteresowania opowiadaną historią, choć temat zapowiadał się dość interesująco. Szukanie ukrytych skarbów i człowieka, który ma wiele na sumieniu, szeroki wachlarz postaci z podwójnymi tożsamościami powinny sprawić, że powieść będzie tętnić życiem i wartką akcją, a czytelnik z zapartym tchem przewróci kolejną kartkę. Tymczasem, powtórzę to jeszcze raz, mam wrażenie, że książka została zbyt szybko i powierzchownie napisana.