Szepty spoza nicości recenzja

Czym byłaby kreacja Mroza, gdyby nie żerujące na ludzkich zbiegach okoliczności zło? Zło, które wielokrotnie zamieszkało na dnie człowieka i próbuje uwolnić się z potrzasku jego czynami i gestami. Czy istnieje zło oczyszczające? Czy każdą winę spotka kara? W "Szeptach spoza nicości" autor szuka odpowiedzi na te pytania. Trzeci tom traktujący o patomorfologu Sewerynie Zaorskim może być czytany jako pierwsze spotkanie zarówno z bohaterem, jak i autorem, jednak zdecydowanie bogatsze będą przeżycia czytelnika, jeśli dochowa chronologii tego cyklu.

Seweryn Zaorski próbując skalpelem odciąć się od przeszłości, wraca do Żeromic, by dopełnić formalności związanych ze sprzedażą domu. Po anonimowych telefonach notariusz przekłada spotkanie z potencjalnymi kupcami, a gdy Seweryn z córką zmuszeni okolicznościami zostają na noc w mieście, o którym chcą zapomnieć, po wskazówkach anonima w niedalekim lesie policja odnajduje poćwiartowane zwłoki. Brakuje im tylko głowy. Miejsce jej ukrycia powiąże ze sprawą Seweryna. Jednak już wcześniej Burza poprosi go o zawodową pomoc, bo zrządzeniem losu innego patomorfologa nie ma akurat w mieście. Wszystko komplikuje się o wiele bardziej, gdy ofiara okazuje się nie być zupełnie obca Kai. Dlaczego jednak nie pamięta w jakich okolicznościach się poznali i co naprawdę ich łączyło? Dlaczego młode małżeństwo ostatecznie rezygnuje z nabycia domu Seweryna? Jak trzyma się Lidka po wydarzeniach sprzed roku? I czy powrót Seweryna do Żeromic ma coś wspólnego z brutalnym precyzyjnym morderstwem czy jest zadziwiającą koincydencją?

Remigiusz Mróz pisze wybitnie plastycznie, czyta się go szybko, słowa ożywają. Krótkie zdania, akapity, rozdziały czynią to czytanie przyjemnym. Wartka akcja toczy się na każdej stronie, nie czekamy na kolejny zwrot akcji przez pół książki, każde kolejne wydarzenie zdaje się jednak gmatwać sytuację coraz śmielej i dotkliwiej. Trudno opisać słowami styl Mroza- ma tylu przeciwników, co zwolenników- w mojej ocenie obiektywnie należy mu się określenie, że ma "lekkie pióro". Wiele sugestywnych wskazówek sprawia, że wyobraźnia wznosi się na wysoce kreatywny poziom. Tematyka jest ciężka jak listopadowa mgła we Wszystkich Świętych, z każdą kolejną stroną opada i odsłania coraz więcej logiki w tej morderczej fabule. Autor ma w sobie coś takiego, że każdy kolejny tom danej serii wydaje się lepszy, dokładniejszy, bardziej realny.

Czy tym razem Seweryn Zaorski i jego bombelek pożegnają się ostatecznie z Żeromicami? Czy uda im się odciąć od ciążącej przeszłości? Czy miłość Burzy i Seweryna zardzewiała czy prawdziwe jest powiedzenie, że jej to nie grozi? Nad to wszystko wysunie się misterna układanka kryminalnych poczynań mordercy i sieć zarzucana przez tropiących go policjantkę i patomorfologa.

Polecam lekturę.